Κυριακή των Βαΐων και θυμούμαστε το μεγάλο γεγονός της εισόδου του Κυρίου μας στα Ιεροσόλυμα. Πράγματι, είχε λαμπρό και μεγαλοπρεπή χαρακτήρα. Εξόχως, η υμνολογία της Εκκλησίας μας εμπεριέχει το βασιλικό και θριαμβευτικό στοιχείο, το οποίο αναδύεται εναργώς μέσα από το πλούσιο περιεχόμενό της. Αλλά και το ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας εμφανίζει τον Βασιλέα των βασιλέων να εισέρχεται στην αγία πόλη σε μία πορεία κατάργησης του θανάτου και ανάδειξης του λαμπροφόρου μηνύματος της Αναστάσεως. Στην πορεία αυτή, τα όπλα της νίκης και του θριάμβου, είναι «τα πάθη τα σεπτά», ο Σταυρός και η Ανάσταση.
Μεγάλο ήταν το πλήθος που σ’ ένα πρωτοφανή συνωστισμό υποδέχθηκε τον Κύριο κατά την θριαμβευτική είσοδό του στα Ιεροσόλυμα. Ξέσπασε σ’ ένα παραλήρημα ενθουσιασμού και κατέφυγε σε ζητωκραυγές, με τις οποίες, σύμφωνα με την περιγραφή, «εσείσθη πάσα η πόλις». Με τα κλαδιά των βαΐων στα χέρια ακουγόταν το «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο Βασιλεύς του Ισραήλ». Ωστόσο, ανάμεσα στο πλήθος βρίσκονταν κι εκείνοι που καραδοκούσαν και μεθόδευαν την καταδίκη του αληθινού Βασιλέα. Γι’ αυτό και ο Χριστός δεν ενθουσιάζεται από τις επευφημίες του πλήθους. Βλέπει πίσω από την σημερινή δόξα, την αυριανή εγκατάλειψη και είναι έτοιμος να ακούσει μετά το «ωσαννά», το «άρον άρον σταύρωσον αυτόν». Ο Χριστός, βέβαια, δεν είναι οποιοσδήποτε κοσμικός βασιλέας, αλλά ο αληθινός Βασιλιάς. Δεν εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα για να δρέψει δάφνες τιμών και δόξας, όπως τις αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι, αλλά «του παθείναγαθότητι». Ακριβώς, το Πάθος και ο θάνατος του σαρκωθέντος Θεού, είναι η φανέρωση της δόξας και της κυριότητας του. Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος «δια τούτο αυτόν βασιλέα καλώ, επειδή βλέπω αυτόν σταυρούμενον. Βασιλέως γαρ εστί το υπέρ των αρχομένωναποθνήσκειν». Είναι όντως αξιοθαύμαστο το γεγονός, ότι ο Χριστός ως βασιλιάς δεν ενδύεται με διακριτικά εξουσίας, αλλά έρχεται «καθήμενος επί πώλον όνου». Το πουλάρι είναι η εικόνα της ειρήνης, σε αντίθεση με το άλογο, που παραπέμπει στην έννοια του πολέμου. Η ειρήνη που μας φέρνει ο Χριστός, είναι η προσφορά του εαυτού του. Και αυτό, γιατί ειρήνευσε πραγματικά τον άνθρωπο όταν τον ένωσε με την κοινωνία της αγάπης και της ζωής του Θεού.
Ο Χριστός, βέβαια, δεν μένει στις ζητωκραυγές και τις επευφημίες, αλλά προχωρεί για να θυσιάσει τον εαυτό του «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας». Είναι εδώ που βρίσκεται και το βαθύτερο νόημα των γεγονότων που η Εκκλησία μας προσκαλεί να βιώσουμε με την είσοδο της Μεγάλης Εβδομάδας. Να ακολουθήσουμε, δηλαδή, τον Κύριο της δόξης και να ζήσουμε το Πάθος και την Ανάστασή του, σε μία προοπτική που μας αναδεικνύει πραγματικά μέλη του Σώματός του, της Εκκλησίας Του, μέσα στην αγάπη της οποίας μπορούμε να ατενίζουμε τα πάντα στην φωτοχυσία της Ανάστασης που ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε με τον πιο λαμπρό τρόπο.
Αγαπητοί αδελφοί, εισερχόμαστε στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα. Η Εκκλησία ανοίγει και πάλι τις αγκάλες της, για να μας προσκαλέσει να συνοδοιπορήσουμε με τον Χριστό που βαδίζει προς το Πάθος και την Ανάσταση. Αυτή η θεία πρόσκληση ξεδιπλώνεται μέσα από τις ιερές ακολουθίες, την κατανυκτική υμνολογία, αλλά και τα τόσο ψυχωφελή αναγνώσματα. Μόνο μέσα απ’ αυτή την ευλογημένη συνοδοιπορία, ο τρομαγμένος σήμερα άνθρωπος, μπορεί να καταξιωθεί σε αναστάσιμες ενατενίσεις και τροχιές.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ., ιερομόναχος Χρυσόστομος Μουστακλής
