Ως εμπειρία ζωής επιγράφει την περιπέτεια που έζησε καλός φίλος αναγνώστης, το πρωί της Δευτέρας με τον χιονιά, στην διαδρομή από τον κυκλικό κόμβο κάτω από την Παιδόπολη μέχρι το Νοσοκομείο και στη συνέχεια μέχρι τον Σταυρό του Αμυγδαλεώνα. Έζησε τον παραλογισμό που επικράτησε με λίγο χιόνι που είχε πέσει και την έλλειψη ανθρωπιάς και αλληλεγγύης από τους συμπολίτες μας. Διαβάστε τι μας είπε επί λέξει (τα στοιχεία του είναι στη διάθεσή μας):
«Οι τοπικές αρχές έβγαλαν αλατιέρες πριν καν χιονίσει. Ήταν εκεί. Ωστόσο, δεν μπόρεσαν να ρίξουν αλάτι, γιατί πολλοί συμπολίτες μας, επιχείρησαν να ανέβουν την ανηφόρα χωρίς να φορούν στα αυτοκίνητά τους χιονολάστιχα ή αλυσίδες αν και οι περισσότεροι είχαν. Λογικό ήταν με το πρώτο εκατοστό χιονιού, να γλιστρούν στον ανηφορικό δρόμο και να αποκλείσουν το σημείο κι έτσι πολύ γρήγορα δημιουργήθηκε μια τεράστια ουρά. Ήρθε και η τροχαία, αλλά κι αυτή δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Η μόνη λύση ήταν να φορέσουν στα αυτοκίνητα τις αλυσίδες τους. Οι περισσότεροι ή δεν ήξεραν πώς να τις βάλουν στις ρόδες τους ή δεν είχαν τις σωματικές δυνατότητες να τις περάσουν. Έτσι άρχισα να βάζω τις αλυσίδες στα άλλα αυτοκίνητα, μήπως και ξεμπλέξουμε από το σημείο αυτό. Την ώρα που έβαζα τις αλυσίδες σε ένα αυτοκίνητο, άρχισε να γλιστράει στην κατηφόρα. Ο οδηγός του, πήγε από πίσω και προσπαθούσε να το σταματήσει με τα χέρια. Φυσικά δεν μπόρεσε και έπεσε, και αν δεν τον τραβούσα και δεν έσπρωχνα το αυτοκίνητο προς την άλλη πλευρά θα τον πατούσε… Έφτασα να περνώ τις αλυσίδες στο τέταρτο όχημα και είχαν παγώσει κυριολεκτικά τα χέρια μου. Γι αυτό πέρασα τις αλυσίδες μόνο στη μια ρόδα του τέταρτου αυτοκινήτου και σταμάτησα, γιατί δεν τα ένοιωθα πια τα χέρια μου. Είχα πάθει κρυοπαγήματα. Όσο ξεμπλόκαρα την κίνηση, ερχόταν από πίσω κι άλλα αυτοκίνητα και εκνευρισμένοι οι οδηγοί τους, μου φώναζαν γιατί νόμιζαν ότι είναι δικό μου το αυτοκίνητο στο οποίο έβαζα αλυσίδες. Κατεβαίνοντας να πάρω το αυτοκίνητό μου, είδα καναδυό αυτοκίνητα που φορούσαν αλυσίδες. Τους χτύπησα το τζάμι και τους παρακάλεσα να περάσουν τις αλυσίδες και στη δεύτερη ρόδα του μπροστινού αυτοκινήτου, για να μπορέσουν να φύγουν. Κανείς δεν φιλοτιμήθηκε… Αργότερα τον είδα τον έρμο τον οδηγό, να προσπαθεί να ανέβει την ανηφόρα με τη μια αλυσίδα που του είχα περάσει εγώ. Καθώς κατέβαινα με ρωτούσαν οι οδηγοί τι έγινε και τους είπα, ότι αν δεν κατεβείτε να βοηθήσετε, εδώ θα μείνετε μέχρι το βράδυ. Μόνο που δεν με έβρισαν. Με τα πολλά παρέκαμψα το σημείο από τον κάτω κυκλικό κόμβο, μέχρι το 6ο Γυμνάσιο από το δρόμο που οδηγεί στο Δασαρχείο. Τα χέρια μου πονούσαν αφόρητα από τα κρυοπαγήματα. Στη στάση του Αγίου Σίλα ήταν μαζεμένος κόσμος που περίμενε περίπου δυο ώρες, επειδή τα λεωφορεία δεν έκαναν δρομολόγια. Σταμάτησα να ρωτήσω αν πάει κάποιος προς τα Αμισιανά για να τον πάρω μαζί μου. Επειδή και μόνο σταμάτησα και προθυμοποιήθηκα να εξυπηρετήσω όποιον βόλευε, τους φάνηκε τόσο παράξενο, που άρχισαν να με χειροκροτούν. Στο δρόμο από τον Άγιο Σίλα μέχρι τον Σταυρό, πολλοί κινδύνεψαν να σκοτωθούν. Υπήρχαν νταλίκες χωρίς αλυσίδες, ενώ πολλά αυτοκίνητα βρισκόταν δεξιά και αριστερά χτυπημένα. Έχω δυο παιδιά και δεν ξέρω πως θα μεγαλώσουν σε ένα κόσμο πονηρό, χωρίς ανθρωπιά, χωρίς αλληλοεκτίμηση. Πολλοί το εκμεταλλεύτηκαν πολιτικά το πρόβλημα, ενώ φώναζαν και έβριζαν, για το τι έκανε ή δεν έκανε ο Δήμος η Περιφέρεια και η τροχαία, χωρίς βέβαια να ρίχνουν ευθύνη στους ίδιους, που βγήκαν στα χιόνια χωρίς αλυσίδες και άλλοι που είχαν αλυσίδες αλλά δεν ήξεραν καν να τις βάλουν. Κι όσοι ήξεραν και μπορούσαν δεν φιλοτιμήθηκαν να βοηθήσουν τους άλλους για να ανοίξει ο δρόμος. Τους αρκούσε να παίρνουν τηλέφωνο σε ραδιόφωνα και να βρίζουν τον Δήμο και τη Δήμαρχο. Απ’ όλα αυτά κατάλαβα ότι ο κόσμος είναι απαθής και δεν ενδιαφέρεται για τον συνάνθρωπό του. Ότι νοιάζεται για την περιουσία του πιο πολύ από την ίδια του τη ζωή. Και τέλος ότι δεν έχουμε καθόλου οδική παιδεία».
