Για ένα σπουδαίο θέμα κάνει λόγο το αποστολικό ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής. Για τους δυνατούς και τους αδύνατους Χριστιανούς στην πίστη. «Οφείλομεν ημείς οι δυνατοί τα ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζειν» (Ρωμ. ιε’ 1). Δηλαδή, έχουμε υποχρέωση εμείς που είμαστε δυνατοί στην πίστη και στην αρετή, να δείχνουμε ανοχή και συμπάθεια στις πνευματικές αρρώστιες των αδυνάτων αδελφών μας. Η δική μας αγάπη, άλλωστε, στους άλλους είναι οφειλή. Έχουμε χρέος να αγαπούμε τους άλλους. Ενώ η αγάπη του Χριστού σε μας είναι χαρισματική. Χαρίζεται σ’ εμάς ο Χριστός, γι’ αυτό μας αγαπά. Αλλά, πώς εμείς είμαστε δυνατοί;
Δυνατός, ισχυρός, παντοδύναμος, άγιος και τέλειος κατά πάντα, είναι μόνο ο Θεός. Κάθε μέρα στην προσευχή μας, το ομολογούμε: «Άγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός…». Και η Παναγία μας ομολογεί στην ωδή της: «Εποίησέ μοι μεγαλεία ο δυνατός και άγιον το όνομα αυτού» (Λουκ. α’, 49). Έκανε σ’ εμένα μεγάλα κι θαυμαστά έργα Αυτός, που είναι απεριόριστη η δύναμή Του και άγιο το όνομά Του.
Εμείς όλοι οι άνθρωποι είμαστε αδύνατοι. Πρέπει να το ομολογήσουμε ότι είμαστε γεμάτοι αδυναμίες. Αλλά, γινόμαστε δυνατοί με την παντοδύναμη χάρη του Χριστού μας, όσοι πιστεύουν ολόψυχα στον Κύριο. Όσοι έχουν στενή επικοινωνία μαζί Του, με τη ζωντανή προσευχή και την καθημερινή μελέτη της Αγίας Γραφής. Όσοι μετέχουν τακτικά στα άγια μυστήρια της Εκκλησίας μας γίνονται δυνατοί, σταθεροί, εδραίοι και αμετακίνητοι στο καλό και στην εν Χριστώ ζωή.
Υπάρχουν «ασθενήματα», ασθένειες, αδυναμίες πνευματικές. Ένεκα τις αδυναμίας του, των ελαττωμάτων του, μπορεί ο άλλος να μας γίνεται κουραστικός, βαρετός, συχνά ανυπόφορος. Μπορεί και να μας κατηγορεί αδίκως και να μας πικραίνει. Εμείς πρέπει να τον ανεχόμαστε. Να μην τον αποξενώνουμε από την αγάπη και τη συμπάθεια μας. Ακόμα υπάρχουν αδυναμίες, ή αναπηρίες σωματικές, ή αρρώστιες ανίατες. Οφείλουμε ο δικός τους πόνος να γίνει δικός μας.
Δυστυχώς και σήμερα υπάρχουν πάρα πολλοί χριστιανοί «ασθενείς τη πίστει». Αδύνατοι, αλλά και άρρωστοι με τον τρόπο που πιστεύουν και ζουν. Τέτοιους αδύνατους στην πίστη Χριστιανούς, συναντούμε συχνά. Αυτοί με τη συμπεριφορά τους, την άτακτη ζωή τους, αποκαρδιώνουν και απογοητεύουν τους άλλους Χριστιανούς και σκανδαλίζουν με την ασυνέπειά τους. Δεν είναι άπιστοι. Ενώ όμως πιστεύουν στον Θεό, πιστεύουν και σε διάφορες προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Πιστεύουν στα όνειρα και χρησιμοποιούν ονειροκρίτη. Βλέπουν στην τηλεόραση και διαβάζουν τα ζώδια. Πολλοί απ’ αυτούς πιστεύουν στο γούρι, στο ποδαρικό, στο φλιτζάνι, στη μοίρα, στις χαρτορίχτρες. Σε ώρες δοκιμασίες τα χάνουν, βρίζουν, βλαστημούν, φωνάζουν. Γογγύζουν κατά του Θεού.
Αλλά, υπάρχουν και άλλοι που πηγαίνουν στην Εκκλησία κι όταν έχουν κάποια ανάγκη προσεύχονται. Όμως, τρέχουν και σε ανθρώπους που είναι εχθροί της Εκκλησίας. Πηγαίνουν στα μέντιουμ, στις μάγισσες, που έχουν μαγαζιά του διαβόλου. Αυτή είναι μία πικρή αλήθεια, μία σκληρή πραγματικότητα. Τι θα κάνουμε λοιπόν, γι’ αυτούς τους αδελφούς μας; Με αγάπη και υπομονή, με ανοχή και καλοσύνη, θα τους βοηθήσουμε, θα τους διαφωτίσουμε. Όπως όταν πάμε σ’ ένα νοσοκομείο, βοηθούμε ένα άρρωστο αδελφό μας. Ας ήμαστε συμπαθείς και ανεκτικοί «στα ασθενήματα των αδυνάτων», όπως και ο Χριστός μας ανέχεται και περιμένει τη μετάνοιά μας.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ., πρεσβύτερος Κωνσταντίνος Ντινούδης
