Η ανάσταση του Κυρίου φανερώνει την έσχατη θεραπεία της ανθρώπινης φύσης από την αμαρτία και τα ορατά αποτελέσματά της στη ζωή μας, τις αρρώστιες και το θάνατο. Τη σημερινή Κυριακή την αφιερώνουν «οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι» Άγιοι Πατέρες μας, στη θεραπεία του Παράλυτου. Ο αναστημένος Χριστός είναι η ζωή, ο μοναδικός Σωτήρας μας και αυτό αποδεικνύεται από τα πάμπολλα θαύματα που έκανε σε ασθενείς ανθρώπους.
Η αρρώστια είναι μία κατάσταση που είναι φυσική στη ζωή που αποκτήσαμε μετά την πτώση μας από τον Παράδεισο. Αφού γεννηθήκαμε, το πιο σίγουρο είναι ότι και θα αρρωστήσουμε και θα πεθάνουμε, όταν έλθει η ώρα. Η ζωή που ζούμε δεν είναι άφθαρτη, αιώνια, αθάνατη. Είναι περιπεπλεγμένη με αλλοιώσεις, ασθένειες, πόνο, λύπες και στεναγμούς.
«Πλήθος πολύ των ασθενούντων, τυφλών, χωλών, ξηρών» κατέκλυζε την Προβατική κολυμβήθρα, τότε στα χρόνια του Χριστού, γιατί περίμεναν να έλθει άγγελος Κυρίου -δεν ήξεραν το πότε- και όποιος πρώτος έπεφτε στο ταραγμένο νερό γινόταν καλά. Πλήθος πολύ και στη σημερινή εποχή, πραγματική λαοθάλασσα, περιμένει στα νοσοκομεία, ταλαιπωρημένο από χίλιες, μύριες ασθένειες. Πηγαίνεις στενοχωρημένος, που σου συνέβη μία αρρώστια και ακούς τον συνάνθρωπο να ζει μεγαλύτερο δράμα και λες: «εγώ μικρό σταυρό κουβαλώ, τι υπομονή κάνει ο αδελφός μου».
Η ασθένεια φέρνει μαζί της κι άλλους μουσαφιραίους.
Αρχίζει η ψυχή μας να βαρύνεται, να αδημονεί, να απελπίζεται, να νιώθει μοναξιά, να περιμένει από ανθρώπους βοήθεια, ίσως κάποτε να φτάνει στη μελαγχολία. Κάποιες φορές, ο άνθρωπος γίνεται πιο εγωκεντρικός, παράξενος, σκληρόκαρδος, ακόμα και μ’ αυτούς που τον αγαπούν, τον προσέχουν και τον υπηρετούν.
Τί μας λέει το σημερινό Ευαγγέλιο; Τριάντα οκτώ έτη περίμενε ο Παράλυτος την υγειά του. Δεν βαρυγκόμισε, δεν τα έβαλε με τους άλλους που τον σκουντούσαν και έπεφταν πρώτοι στο νερό, δεν τα έβαλε με τον Θεό. Είχε εκπληκτική υπομονή και ελπίδα. Γι’ αυτό, ο Χριστός μας, που γνωρίζει τα κρυφά των ανθρώπων, αυτόν πλησίασε. Για να φανερώσει σε μας την εσωτερική του εργασία, της ψυχής του την καλλιέργεια, τον ρώτησε: «θέλεις να γίνεις γερός;», όχι: «θέλεις να σε κάνω καλά;». «Δεν έχω άνθρωπο», ήταν η απάντηση του, με την οποία φανέρωνε ότι ήταν όχι μόνο ασθενής, αλλά και ξεχασμένος από τους ανθρώπους. Φανέρωνε ότι του αρκούσε να τον κουβαλήσει ο Χριστός γρήγορα στην κολυμβήθρα, όταν ταραχθεί το νερό.
Και αυτή την υπομονή του και την ταπείνωση, ο Θεός τη βράβευσε κάνοντας τον εντελώς καλά και προστάζοντάς τον να σηκώσει το κρεβάτι του να περπατήσει. Για να φανερώσει σε όλους, ότι πάρα πολλοί άνθρωποι-κρυφοί μάρτυρες υπάρχουν δίπλα μας, για να αποκαλύψει ότι Εκείνος θα ανταποδώσει τον κόπο και τον πόνο, τον Γολγοθά τους, με Ανάσταση και Ζωή. Κι αν κάποιους τους αφήνει να κουβαλούν Σταυρό και δεν τον αφαιρεί θαυματουργικά, όπως στον Παράλυτο, περιμένει τον αγώνα και την υπομονή τους, για να τους στεφανώσει ως Μάρτυρες στη Βασιλεία Του.
Με την ασθένεια του καρκίνου -έλεγε ο Άγιος Παίσιος- γεμίζει σήμερα ο Θεός τον Παράδεισο. Κι όπως ο Παράλυτος έφερε σαν παιχνίδι πλέον ελαφρύ, το κρεβάτι της υπομονής του, έτσι ο Ανασταστημένος Χριστός σηκώνει με Χαρά τον σταυρό Του και τον μετατρέπει σε σημείο ζωής, αθανασίας και δικαιοσύνης. Έτσι, στη Βασιλεία του Θεού, όπως φανερώνουν οι εικόνες τους, ο Τίμιος Πρόδρομος και ο Άγιος Γεώργιος κρατούν το κεφάλι τους, η αγία Αικατερίνα τον τροχό της.
Στο Νυμφώνα του Κυρίου μπαίνουν όσοι έχουν ένδυμα κατάλληλο. Αυτό είναι ο πόνος, η αρρώστια, η δοκιμασία, ο πειρασμός, αν με εμπιστοσύνη, υπομονή και ελπίδα στο Θεό τα περάσαμε. Θα μας θεραπεύσει ο Θεός θαυματουργικά χαρίζοντας χρόνια μετανοίας; Θέλει να κερδίσουμε με λίγο πόνο, με λίγο κόπο, τα άφθαρτα και αιώνια; Άς γίνει το θέλημά Του.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.
