ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: Ο Κύριος μας και ο Θεός μας

Είχε σουρουπώσει «την ημέρα εκείνη την μία των Σαββάτων» και στο υπερώο στο οποίο ήταν συνηγμένοι οι μαθητές, εκτός από τον Θωμά, μέσα στο μουντό φως, φοβισμένοι, δειλά συζητούσαν. Η ψυχή τους ήταν ταραγμένη. Ο φόβος των Ιουδαίων, αυτών που δίκασαν και οδήγησαν στον σταυρικό θάνατο τον Διδάσκαλό τους, τους είχε καθηλώσει. Από την άλλη, η ψυχή τους γλυκαίνει από την όμορφη αγγελία των μυροφόρων ότι είδαν το μνημείο κενό και τον απαστράπτοντα άγγελο που τους μετέφερε το χαρμόσυνο μήνυμα ότι ανέστη ο Κύριος.

Η ώρα περνούσε, οι συζητήσεις λιγόστευαν και οι σκέψεις πλήθυναν και κει στο υπερώο, ξαφνικά, το σκοτάδι χάθηκε στο Φως. Απαστράπτον εμφανίσθηκε μπροστά στα φοβισμένα μάτια τους ο Κύριος και με την ζωογόνα φωνή Του, τους έδωσε την ειρήνη. «Ησυχάστε, μη φοβίστε , εγώ είμαι», τους είπε και τους ευλόγησε. Η καρδιά τους γέμισε χαρά και ευφροσύνη. Ο Κύριος βρισκόταν και πάλι ανάμεσά τους. Ούτε ο Άδης, ούτε η ταφόπλακα του λαξευτού τάφου, στάθηκαν ικανά να κρατήσουν φυλακισμένο τον Κύριο της Ζωής.

Αυτή την χαρά, αυτή την ευφροσύνη της παρουσίας του Αναστημένου Κυρίου, ως πλημμυρίδα την μετέδιδαν από στόμα σε στόμα οι μαθητές. Και πρώτα στον Θωμά, στον μαθητή που έλειπε από το υπερώο, τρέχουν να του μεταφέρουν το χαρούμενο άγγελμα. «Να», του λένε, «είδαμε τον Κύριο. Τον είδαμε αναστημένο και συνομιλήσαμε μ’ Αυτόν και μας έδωσε την ευλογία Του». Και ο Θωμάς, αντί να χαρεί κι αυτός μαζί τους, αντί να πιστέψει στην ομολογία των αδελφών του, αφήνει την αμφιβολία να φωλιάσει στην καρδιά του. «Εάν μη ίδω εν ταις χερσίν τον τύπον των ήλων και βάλω τον δάκτυλον μου εις τον τύπον των ήλων και βάλω των χείρα μου εις την πλευράν αυτού ου μη πιστεύσω».

Αυτούς τους λογισμούς αμφιβολίας εξέφρασε ο Θωμάς στους μαθητές και σε απάντηση αυτών των λογισμών, μετά από οχτώ ημέρες παρουσιάζεται και πάλι ο Κύριος στους συνηθροισμένους μαθητές και στον Θωμά και λέγει στον απιστούντα μαθητή: «Φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείρας μου και αναλογίσου αν είμαι εκείνος στον οποίο πίστεψες, εκείνος που σταυρώθηκε για σένα, εκείνος που ενταφιάσθηκε και οδηγήθηκε στον Άδη, για να ελευθερώσει εσένα από τον Άδη, εκείνος που αναστήθηκε την τρίτη ημέρα και τώρα απλώνει τα χέρια του για να τα δεις. Αυτά τα χέρια που έχουν νωπά τα στίγματα του Πάθους και την νυγμένη πλευρά που ακόμη φέρει τα σημάδια του μαρτυρίου για σένα. Βάλε, λοιπόν, τα χέρια σου στις πληγές μου, ψηλάφισε την οδύνη της σάρκας και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός. Διώξε το νέφος της απιστίας από τον νου σου και αντίκρισε το φως της αναστάσεως». «Αφού, λοιπόν, ο Θωμάς άγγιξε τα Δεσποτικά χέρια», θα μας πει ο ιερός Χρυσόστομος «και την θεία πλευρά και κυριεύθηκε από χαρά, κινεί ευθείς προς δοξολογία αναφωνώντας, ο Κύριος μου και ο Θεός μου. Εσύ είσαι ο Κύριος και ο Θεός, συ είσαι και άνθρωπος και φιλάνθρωπος, συ είσαι αξιοθαύμαστος και παράδοξος ιατρός, δεν αποκόπτεις με νυστέρι τα παθήματα, δεν καυτηριάζεις με φωτιά τις πληγές, δεν επιδένεις με επιδέσμους ορατούς τα τραύματα, διαθέτεις αόρατους επιδέσμους ευσπλαχνίας, που αοράτως τονώνουν τα ταλαιπωρημένα μέλη. Έχεις λόγο οξύτερο από το μαχαίρι, έχεις διδασκαλία πιο δυνατή από την φωτιά, έχεις βλέμμα πιο προσιτό από το βάλσαμο. Συ καθάρισες τους λεπρούς με το θέλημά σου, συ έκαμες χωλούς να τρέχουν, συ έδωσες στους παραλύτους την δύναμη να σηκώνουν τα κρεβάτια τους, συ πρόσταξες τον εκ γενετής τυφλό να ξεπλύνει το σκοτεινό κάλυμμα του οφθαλμού του, συ εξόρισες τους δαίμονες από τα πλάσματά σου. Συ έπαθες τα πάντα από τους εβραίους με την θέληση σου προς χάριν μου. Συ είσαι ο Κύριος μου και ο Θεός μου. Πλέον, δεν διστάζω, δεν εξετάζω, δεν αμφιβάλω. Πιστεύω, δεν φιλολογώ, πιστεύω δεν ζυγίζω, πιστεύω δεν περιεργάζομαι, πιστεύω στους οφθαλμούς μου και στα χέρια μου».

Αυτά που είδε, αυτά που άγγιξαν τα χέρια του, μ’ αυτά που πλημμύρισε η καρδιά του, αυτά σε όλη του την ζωή, μέχρι την στιγμή του μαρτυρίου του στα βάθη της ανατολής ομολογούσε ο απόστολος Θωμάς. Χριστόν, εσταυρωμένο και Αναστημένο, τον Κύριο μας και τον Θεό μας.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ., αρχιμανδρίτης, Παύλος Κίτσος