Στην Εκκλησία δεν βρισκόμαστε μόνοι, δεν υπάρχουμε μόνο για τον εαυτό μας. Στην Εκκλησία λειτουργούμε ως κοινότητα, ως Σώμα Χριστού, ως μέλη του οποίου οφείλουμε να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο, όχι για να επιβεβαιώνουμε την αρετή μας εις βάρος των αδύναμων αδελφών, αλλά για να αγωνιζόμαστε από κοινού, συμπληρώνοντας ο ένας τα ελλείμματα και τις ατέλειες του άλλου, συμπορευόμενοι στο δρόμο της σωτηρίας.
Απευθυνόμενος προς τους τότε χριστιανούς της Ρώμης, αλλά ευρύτερα και προς όλους εμάς τους σημερινούς χριστιανούς, ο Απόστολος Παύλος αναφέρεται στη στάση εκείνη, που πρέπει να κρατούν οι ισχυροί έναντι των αδυνάτων αδελφών. Επιδίωξή του δεν είναι να παρουσιάσει με λογικά επιχειρήματα, αλλά να προσανατολίσει τις καρδιές των χριστιανών της Ρώμης, προς τους οποίους γράφει, στο πρόσωπο και το θεανδρικό παράδειγμα του ίδιου του Χριστού. «Οφείλομεν ημείς οι δυνατοί τα ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζειν και μη εαυτοίς αρέσκειν».
Είναι σαφές το μήνυμα που μας δίνει ο Απόστολος Παύλος: Να μάθουμε να κάνουμε στην άκρη τον εαυτό μας και να συγκαταβαίνουμε στις αδυναμίες των αδελφών μας. Πολλές φορές κάνουμε το λάθος να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους και να τονίζουμε την αδυναμία τους. Αυτό είναι και εγωιστικό και άδικο. Εγωιστικό, διότι με τον τρόπο αυτό επιδεικνύουμε τη δήθεν υπεροχή μας και άδικο, διότι ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του αντοχές και τα δικά του χαρίσματα.
Ακόμα κι αν εμείς φερόμαστε σωστά, δεν μπορούμε να ζητάμε απ’ όλους να είναι όπως εμείς. Ας προσπαθούμε όλοι να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον και να είμαστε συγκαταβατικοί και μακρόθυμοι. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος από τη μία ημέρα στην άλλη. Εμείς θα υποδείξουμε το σωστό, αλλά και θα σταθούμε δίπλα του, για να τον στηρίξουμε στην αδυναμία του και να συμπληρώνουμε τις ελλείψεις του.
Χρειάζεται αυταπάρνηση, λοιπόν και πολλή υπομονή, για να αντιμετωπίζει κανείς στην καθημερινή του ζωή τις αδυναμίες των αδελφών του. Αλλά, πόση υπομονή να κάνουμε; Πόσο μπορούμε να αντέξουμε;
Την απάντηση μας τη δίνει ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος, αφού παρουσίασε ως πρότυπο τον Χριστό, καθώς «ουχ εαυτώ ήρεσεν», στη συνέχεια αναφέρει την πηγή απ’ όπου μπορούμε να αντλούμε υπομονή και δύναμη. «Ίνα διά της υπομονής και της παρακλήσεως των γραφών την ελπίδα έχωμεν». Όλα όσα γράφτηκαν στο παρελθόν από τους θεοφώτιστους εκείνους ανθρώπους, γράφτηκαν για τη δική μας διδασκαλία, για να κρατούμε σταθερά την ελπίδα με την υπομονή και την ενίσχυση που δίνει η Αγία Γραφή.
Όλοι έχουμε ανάγκη από υπομονή, παρηγοριά και ενίσχυση, για να αντέχουμε στις δυσκολίες της ζωής και μάλιστα στη συμβίωση και τη συνεργασία με χαρακτήρες δύσκολους, ή ασθενείς και αδυνάτους. Για να ανανεώνουμε, λοιπόν, τις δυνάμεις μας και να ενισχύεται η πίστη και η υπομονή μας, ο Απόστολος Παύλος μας υπενθυμίζει τον ανεκτίμητο θησαυρό της Αγίας Γραφής, που μας έχει δοθεί «εις την ημετέραν διδασκαλίαν».
Η μελέτη της Αγίας Γραφής δεν μας προσφέρει απλές γνώσεις, αλλά μας μεταγγίζει χάρη και δύναμη, φωτισμό και ειρήνη ψυχής. Η Αγία Γραφή μας διδάσκει, μας νουθετεί, μας αγιάζει, μας μαθαίνει να προσευχόμαστε και να ζητούμε βοήθεια από τον Θεό «της υπομονής και της παρακλήσεως». Και το βασικότερο, μας συνδέει με το αιώνιο πρότυπό μας, τον Κύριο Ιησού Χριστό.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.
