Μέσα στο σχέδιο της Θείας Πρόνοιας, ο Χριστός σαρκώθηκε, ήλθε στη γη, για να σώσει τον λαό του, έγινε άνθρωπος και ανέτειλε το Φως το αληθινό στη γη. Κατέβηκε από τον ουράνιο θρόνο Του Αυτός που είναι το Φως του κόσμου, για να διαλύσει το έρεβος στις ψυχές των ανθρώπων. Και μία φωτεινή εποχή ανέτειλε για την ανθρωπότητα. Ο κόσμος, που μέχρι τότε ζούσε στο σκοτάδι της αθεΐας, της απιστίας, της αμαρτίας, της αμάθειας, της άγνοιας, είδε ξαφνικά να ανατέλλει ένα διαφορετικό φως, ένα φως ανέσπερο. Και όταν ο Κύριος, μετά την ανάστασή του, ανελήφθηκε στους ουρανούς, οι ουρανοί φωτίστηκαν και αποκάλυψαν τη φωτεινή δόξα του Θεού. Μέσα από τη θεοπτία της Σάρκωσης και της Ανάστασης, το θείο Φως διέλυσε τα σκοτάδια. Κι ο κόσμος, πλέον, από το απόλυτο σκοτάδι του χαμού, επιτέλους, μπορεί να δει το φως και να θερμάνει την καρδιά του με τις ακτίνες της θείας Παρουσίας.
Αιώνες τώρα, αυτό το Φως συνεχίζει να φωτίζει τον κόσμο. Ο πολιτισμός μας, πολιτισμός του φωτός, όπως θέλουμε αυτάρεσκα να τον αποκαλούμε, διαχέει το φως του παντού. Το φως της γνώσης, της τέχνης, της επιστήμης, της τεχνολογίας, το φως των επιτευγμάτων, των μεγάλων ανακαλύψεων, το φως της ιατρικής προόδου, της κοινωνικής ευημερίας, της συναδέλφωσης των λαών, σιγά-σιγά γίνεται πραγματικότητα. Κι όμως, το σκοτάδι, θανατερό, εξακολουθεί να υπάρχει. Είναι το σκοτάδι της άγνοιας του Θεού.
Ο σύγχρονος άνθρωπος, έχει πληθώρα γνώσεων τόσο γνώσεων κοσμικών, όσο και γνώσεων περί θεού. Δεκάδες φυλλάδια, εκπομπές, άρθρα, ομιλίες παρέχουν γνώσεις περί θεού. Η κοινωνία μας, είναι κοινωνία άπλετου φωτός, όμως όλα είναι επίπλαστα. Ο νους παραμένει σκοτισμένος, η καρδιά βεβαρημένη από την αμαρτία και ο άνθρωπος υπόδουλος σ’ ένα κόσμο ακόμα σκοτεινό κι ανήλιαγο.
Ήλθε Εκείνος και τον είδαμε, έγινε συνοδίτης, σύσκηνος, σύνδουλος, συμπάσχων, αδελφός και παράλληλα ελευθερωτής. Ήλθε και μας έφερε το φως του. Όμως, εμείς συνεχίζουμε να ζούμε στο σκοτάδι της άγνοιας του θεού, μέσα στη ψεύτικη γνώση του θεού κι αυτό είναι το πιο βαθύ σκοτάδι. Τούτο το σκοτάδι νικιέται μόνο με το φως του θεού. Για να φωτισθεί, όμως, ο νους μας χρειάζεται να ανοίξουν τα παραθυρόφυλλα της ψυχής μας, για να μπει το φως και να ενοικήσει στην καρδιά μας, να την πλημμυρήσει με την παρουσία του και να την μετατρέψει από έρημο σε ζωογόνα γη. Πώς όμως ανοίγει η πόρτα της καρδιάς μας, όταν προτιμούμε το σκοτάδι της μοναξιάς του εγωισμού, από την κοινωνία με το φως;
Ο φωτισμός του νου και ο αγιασμός του ανθρώπου, είναι βιωματικές πνευματικές εμπειρίες προσωπικές και ταυτόχρονα κοινωνικές. Φωτισμένος αληθινά, είναι αυτός που κοινωνεί με τη θεότητα. Φως είναι η παρουσία του Χριστού, Φως είναι ο ίδιος ο θεός. Αληθινή γνώση θεού δεν έχει ο μορφωμένος, ο πλημμυρισμένος από λογικές γνώσεις περί θεού, αλλά αυτός που έχει κεκαθαρμένο νου, που ο νους του έχει φωτισθεί από τη θεωρία του θείου φωτός, ο αληθινά πνευματικός άνθρωπος, ο θεομένος άνθρωπος. Γιατί το φως είναι πνευματικό και η γνώση του θεού, δεν έχει να κάνει με τη λογική, αλλά με τον νου που ενώνεται με την καρδιά του ανθρώπου. Όλοι εμείς, λαμβάνουμε απλές αντανακλάσεις του θείου φωτός που εκπέμπουν οι θεομένες μορφές των πατέρων και γινόμαστε ταπεινοί κοινωνοί του θείου φωτός, ώστε στο τέλος, καταπατώντας όλες τις σαρκικές επιθυμίες, κατορθώνουμε να ζήσουμε την πνευματική ζωή ως αληθινά τέκνα του Φωτός φρονώντας όσα είναι αρεστά στον Φωτιστή της ύπαρξης μας, στον Κύριο και Θεό μας.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.
Αρχιμανδρίτης Παύλος Κίτσος
