Με καρτερία περιμέναμε την σειρά: «πορεία του αγίου Παϊσίου από τα Φάρασα στον Ουρανό», για να δούμε και κάτι χωρίς ερωτικό περιεχόμενο, ίντριγκες, εκβιασμούς, φόνους κι αυτό το κάτι που διέγειρε τον λαό μέχρι και σήμερα, όλο το σκηνικό με το αρνητικό πρόσωπο του ανθρώπου!
Να διδαχθούμε πως έζησε κάποιος όμοιός μας, που με την προσευχή και την ταπεινότητα άγγιξε την ουράνια βασιλεία. Να δούμε την μεγαλειότητα των Αγιορειτών και των ανθρώπων που αφιέρωσαν την ζωή τους στον Θεό απαρνούμενοι τα εγκόσμια, να δούμε την προσφορά τους σ’ εμάς και τον συνάνθρωπο τους, με όλες τις σωματικές ταλαιπωρίες, φυσικά έχοντας την ψυχική τους γαλήνη. Γιατί, απ’ όλους μας πέρασε, κάποτε, από τον στενόμυαλο εγωισμό και την αγραμματοσύνη-ασχετοσύνη μας, ότι μόνασαν για μία καλοπέραση!
Αγαπητοί μου, ποιος από εμάς θα ζούσε έχοντας για καθημερινή τροφή, ρίζες φυτών κι ένα παξιμαδάκι, ποιος θα μάζευε νερό σταγόνα-σταγόνα σ’ ένα κονσερβοκούτι να το πίνει, ποιος τα ολίγα του έσοδα, θα τα διέθετε στους πτωχούς κι αυτός να περπατά ξυπόλητος, να προσεύχεται μέρα και νύχτα για τους συνανθρώπους του και τον ίδιο;
Δεν ήταν λίγες οι φορές, που επισκεπτόμενοι το Άγιο Όρος, μας ξυπνούσαν τα μεσάνυκτα για εκκλησιασμό κι εμείς δυσανασχετούσαμε, ενώ οι αξιοσέβαστοι μοναχοί εκκλησιάζονται κάθε μεσάνυχτα και την ημέρα πάλι δουλειά και προσευχή! Η Χάρις, όμως, του Θεού, τους έδινε και δίνει δύναμη και τροφή για την σωματική και την πνευματική τους ακεραιότητα.
Να δούμε την μεγαλειότητα της ταπεινότητας και της προσφοράς, που εμάς δεν μας αγγίζει, γιατί βάζουμε πρώτα το «τομάρι» μας και το εγώ μας! Να καταλάβουμε ότι, η μόνη σωτήρια οδός, είναι αυτή της πορείας προς τον ουρανό, να ψαχθούμε ψυχικά, να κάνουμε αναδρομές στο παρελθόν για τα αρνητικά βήματά μας και να αλλάξουμε πνευματική κατεύθυνση, που είναι η μόνη που θα μας φέρει γαλήνη και πνευματική ανόρθωση για το άγγιγμα της ψυχής μας με τον Θεό.
Φθάνουμε σε μία ηλικία και αναρωτιόμαστε πότε έφτασα μέχρι εδώ, πότε πέρασαν τόσα χρόνια, τι κατάλαβα, τι πέτυχα με το να χτίζω ντουβάρια, πλούτη και να απολαμβάνω όλα τα εγκόσμια αγαθά. Τίποτε, μπροστά στην αιώνια ζωή που ακολουθεί! Μεγάλη η δύναμη της πίστεως στον Θεό και ακόμα μεγαλύτερη όσοι αποκτήσουν την Θεία Χάρη και την μετέπειτα βασιλεία των ουρανών!
Θα μου πείτε, τι σκιάζεσαι εσύ για τον άγιο Παϊσιο και κάθε ιερωμένο; Η εκτίμησή μου ήταν και είναι απεριόριστη, από την στιγμή που αυτός ο Άγιος, διάβασα πήγε στον στρατό έχοντας την ειδικότητα του ασυρματιστή και βρέθηκε στο μέτωπο του β΄ παγκοσμίου πολέμου, γνωρίζοντάς τον από κοντά, μελετώντας τον βίο Του, την διορατικότητά Του, την ταπεινότητά Του, τα θαύματά Του και πάρα πολλά άλλα χαρίσματά Του. Δεν θα παραλείψω να γράψω σαν αμαρτωλός, για την προστασία που με παρείχε, όταν πέφτοντας από την σκάλα και κατά την πτώση, τον είδα στα αριστερά μου, να μου κρατά το αριστερό μου χέρι. Έπεσα χτυπώντας πίσω στο κεφάλι, ήταν τόσο το χτύπημα, που βρέθηκα στο νοσοκομείο «Παπανικολάου» για ένα βράδυ για τυχόν παρενέργειες και για δύο χρόνια, δεν μπορούσα να ξαπλώσω ανάσκελα!
Δεν κάνω διαφήμιση της σειράς, αλλά να ενημερώσω για τα χαρίσματα αυτών των ιερωμένων, που τόσο λοιδορούνται από πολλούς αμαθείς «πανεπιστήμονες» -αυτοί που αποφοίτησαν απ’ όλα τα πανεπιστήμια! Ποτέ δεν είναι αργά για μετάνοια, ποτέ δεν είναι αργά για ένα «Κύριε ελέησον» και ένα «δόξα τον Θεό», για να δούμε πόσο θα αλλάξει και η εγκόσμια πορεία μας.
Αγαπητοί μου, όλοι έχουμε δίπλα μας έναν άγγελο, έναν άγιο που μας προστατεύει, ποτέ, μα ποτέ, μην επιδιώξουμε να διώξουμε τους προστάτες από δίπλα μας, όσο κι αν μας τσιγκλάει το ταγκαλάκι, ο διάβολος κατά τον άγιο Παϊσιο!
Γεώργιος Δημητρακάκης (μαθηματικός-πρώην διευθυντής γυμνασίου-λυκείου)
