Η ευχαριστιακή μας σύναξη μας προετοιμάζει για την κοινωνία με το σώμα και το αίμα του Χριστού, συνδέοντας ταυτόχρονα το τώρα με τον μέλλοντα αιώνα. Και τούτο συμβαίνει, διότι κάθε πράξη μας, κάθε βίωμα, κάθε λατρευτική, αγιαστική τελετή, αποβλέπει εξ αρχής στην σωτηρία της ψυχής μας. Μας προετοιμάζει για την μεγάλη, την κορυφαία στιγμή συνάντησή μας με τον Κύριο, κατά την ημέρα την φοβερά της κρίσεως.
Τούτη την σωτηριολογική προοπτική ακολουθώντας ο διάκονος, κατακλείει μία από τις προς τον παντοδύναμο Θεό απευθυνόμενες αιτήσεις, με τούτη την παράκληση: «δώσε μας Κύριε να έχουμε καλή απολογία όταν θα βρεθούμε μπροστά στο φοβερό δικαστικό βήμα Σου». Ενώ προετοιμαζόμαστε για την ύψιστη στιγμή, την κορύφωση του μυστηρίου της θείας ευχαριστίας, την μετοχή μας δηλαδή στο Πασχάλιο Δείπνο, νοερά μεταφερόμαστε στο μέλλον, σε κείνη την μοναδική στιγμή των εσχάτων που επαγγέλθηκε ο Κύριος.
Θα έλθει η στιγμή, το πιστεύουμε και το ομολογούμε κάθε φορά που απαγγέλλουμε το Σύμβολο της πίστεως, θα έλθει η στιγμή της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, τότε που όχι ως ταπεινό βρέφος στην άσημη Βηθλεέμ, αλλά ως μέγας Βασιλέας, ως ο μόνος βασιλιάς του κόσμου, με πλήρη δόξα, θα έλθει για να κρίνει ζώντας και νεκρούς και να οδηγήσει στον τόπο της αναπαύσεως τις ψυχές μας. Εκείνη την μέρα και κείνη την στιγμή, κατά την αψευδή μαρτυρία Του, θα ανοίξει το βιβλίο της ζωής και κάθε ψυχή θα απολογηθεί για τον βίο της και θα απολαύσει κατά τα έργα της, την αιώνια κρίση της δικαίωσης, ή την αιώνια καταδίκη στο πυρ το εξώτερο της άρνησης της παρουσίας του θεού.
Ποιο είναι το μέτρο που θα κρίνει τις ψυχές μας; Η ίδια μας η απολογία. Τι θα έχουμε να πούμε στον Κύριο. Τι θα έχουμε να απολογηθούμε μπροστά στον φοβερό θρόνο Του, για όλα όσα κάναμε, ή δεν κάναμε. Για όλα όσα ήταν αρεστά στον Θεό κι εμείς τα πράξαμε, ή αμελήσαμε να τα πράξουμε, περιδιαβαίνοντας την ματαιότητα του βίου μας και για όσα δεν ήταν ευάρεστα στον Θεό κι εμείς τα αποφύγαμε, ή δεν τα αποφύγαμε και τα πράξαμε προς πρόσκαιρη τέρψη και αιώνια καταδίκη.
Κι Εκείνος, ο εύσπλαχνος και δικαιοκρίτης Θεός, θα άρει τον ζυγό της δικαιοσύνης Του και της ευσπλαχνίας Του και θα κρίνει με αγάπη για το δημιούργημά του, με επιείκεια για τον βασανισμένο άνθρωπο, αλλά και με δικαιοσύνη για τον αποστάτη του παραδείσου, καθένα μας ξεχωριστά, έχοντας ως κεντρικό κριτήριο το μέτρο της αγάπης. Αυτής της αγάπης, που σταυρωμένη μας την δίδαξε με την θυσία Του πρώτος Εκείνος. Αυτή την αγάπη, που περνά μέσα από το μοίρασμα της περιουσίας μας στους άλλους.
Η απολογία μας τότε εξαρτάται από το τώρα, από το σήμερα που βιώνουμε, σήμερα οικοδομούμε την απολογία μας, σήμερα χτίζουμε όλα εκείνα τα κριτήρια που θα κινήσουν την ευσπλαχνία του Κυρίου και θα μας δώσουν την χαρά της μετοχής στην αιώνια βασιλεία Του. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, είναι χρόνος έκφρασης αυτής της αγάπης που ζητά ο Κύριος. Ανώτατη έκφραση αυτής της αγάπης βρίσκουμε στον λειτουργικό χρόνο και συγκεκριμένα στην ευχαριστιακή σύναξη. Εκεί όπου συναντόμαστε όλοι οι αδελφοί, συγχωρούμε ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί αδελφωμένοι, με μία καρδιά και μία ψυχή, πάμε για να συναντήσουμε ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί τον Βασιλέα των βασιλευόντων, τον Κριτή της οικουμένης και των ψυχών μας. Αυτόν που σήμερα μας δίδει την άφεση των αμαρτιών και μας περικλείει στην μεγάλη αγκάλη του και αύριο, όταν θα καθίσει στον θρόνο Του, θα μας αναγνωρίσει σαν παιδιά Του και θα μας αναπαύσει στον παράδεισό Του.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ., αρχιμανδρίτης Παύλος Κίτσος
