Μία ακόμα ανακοίνωση, με αρνητικό περιεχόμενο, για την μετατροπή του πεδίου υδρογονανθράκων στον «Πρίνο» σε αποθήκη διοξειδίου του άνθρακα, εξέδωσε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Συγκεκριμένα, η Τομεακή Επιτροπή Καβάλας απέστειλε το ακόλουθο δελτίο Τύπου: «Το ζήτημα της δημιουργίας αποθήκης διοξειδίου του άνθρακα (CO2) στο κοίτασμα του «Πρίνου», είναι εδώ και χρόνια στην επικαιρότητα και με ιδιαίτερη ένταση το τελευταίο διάστημα. Προβάλλεται σαν «λύση» σε ζητήματα που θέτει η κλιματική αλλαγή, προκειμένου να καλυφθούν οι «στόχοι» για μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα (CO2) από την βιομηχανία. Η περίπτωση του «Πρίνου» προβάλλεται σαν «πιλοτική», σαν «πρωτοπόρα» σε όλη την νοτιοανατολική Μεσόγειο και με αντίστοιχη «ακτίνα ενδιαφέροντος». Με αυτές τις κατευθύνσεις προωθούν τον σχεδιασμό κεντρικοί και τοπικοί φορείς και οι άνθρωποί τους, Υπουργεία, Δήμοι, Περιφέρεια, ναυαρχίδες της αστικής δημοσιογραφίας, επιστημονικοί φορείς -επίσημοι συνεργάτες των κυβερνήσεων και βέβαια, πρώτη από όλους, η εταιρεία που έχει εξασφαλίσει το πρώτο «πακέτο» χρηματοδότησης από το Ταμείο Ανάπτυξης. Τελικά, ανεξάρτητα από επιμέρους διαφοροποιήσεις που μπορεί να έχουν εκφραστεί (π.χ. περί «έγκαιρης ενημέρωσης και διαλόγου»), όλοι όσοι εκφράζουν την πολιτική της καπιταλιστικής ανάπτυξης, καταλήγουν στο ότι «χρειαζόμαστε τις επενδύσεις».
Από πού κι ως πού, όμως, ένα τέτοιο ζήτημα μπορεί να αφεθεί στο «επενδυτικό ενδιαφέρον» αυτού, ή του άλλου ομίλου; Συνολικά, ο λαός μας, αλλά και η περιοχή μας, έχει συσσωρεύσει σημαντική πείρα. Τα «επενδυτικά σχέδια» που προχωράνε βρίσκονται σε ταύτιση με τους στρατηγικούς στόχους του μονοπωλιακού ανταγωνισμού. Έχουν απόλυτο οδηγό τους την διασφάλιση, με κάθε τρόπο, της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Στο διάβα τους σαρώνουν τις εργασιακές σχέσεις και τα εργατικά δικαιώματα. Η ένταση της εκμετάλλευσης, είναι η μόνιμη συνοδεία τους. Κάθε φορά αλλάζει το «αφήγημα» τέτοιων σχεδιασμών:
-πότε «φιλοπεριβαλλοντικός μανδύας»
-πότε «ανάπτυξη με κάθε κόστος»
-πότε γίνονται «σκραπ» πολύτιμες μονάδες, χτισμένες με το αίμα των εργαζομένων (π.χ. ΛΑΡΚΟ, που ξεπουλιέται σαν παλιοσίδερα, ενώ έχει δυνατότητα παραγωγής πολύτιμων μετάλλων)
-και όταν εξασφαλίζεται η «λεία», προβάλλονται σαν «μάννα εξ ουρανού».
Ποιος καλείται, τώρα, να «σώσει το περιβάλλον»; Η εταιρεία που για «περιβάλλον» δεν θεώρησε ποτέ τους εκατοντάδες εργαζόμενους και τους πέταξε στον δρόμο, αφού δεν της έκαναν την χάρη να υπογράψουν την διάλυση των εργασιακών τους σχέσεων και των συνδικαλιστικών τους δικαιωμάτων. Η εταιρεία που παίρνει θαλασσοδάνεια και δεν δίνει λογαριασμό. Η εταιρεία που είναι «φιλάνθρωπη» με τα παιδιά και την κοινωνία των απολυμένων. Που δεν επιστρέφει ούτε όσα υποχρεούται -έτσι κι αλλιώς ψίχουλα- στο επίπεδο της Περιφέρειας (όπως ανέδειξε η «Λαϊκή Συσπείρωση»). Η εταιρεία που κοιτάει τις μπίζνες της, στα βαμμένα με αίμα νερά των παραλίων της νοτιοανατολικής Μεσογείου, έχοντας συμφωνίες δισεκατομμυρίων με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ και όχι μόνο.
Η «επένδυση» που προβάλλεται, είναι μία ακόμα σελίδα στο «ευαγγέλιο» της αμαρτωλής «πράσινης ανάπτυξης». Δηλαδή, στο ξεδιπλωμένο, σε μεγάλο βαθμό πλέον, σχέδιο με παγκόσμια χαρακτηριστικά, για να ξεπεραστούν τα αδιέξοδά για την κερδοφόρα επένδυση συσσωρευμένων κεφαλαίων. Είναι το σχέδιο που έφερε το χρηματιστήριο ενέργειας, που τα «καλά» του τα βλέπουμε στους λογαριασμούς μας κάθε μήνα, το σχέδιο που απαξίωσε μεγάλες ενεργειακές δυνατότητες της χώρας, το σχέδιο που λέει π.χ. ότι είναι εντελώς «λογικό», το ενεργειακό ζήτημα της χώρας να «λύνεται» με υγροποίηση, μεταφορά και επαναεριοποίηση του πανάκριβου αμερικάνικου φυσικού αερίου, πάνω στο έδαφος του μακελειού των ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων και των ανταγωνισμών τους στην Ουκρανία και στην Μέση Ανατολή.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, η «επένδυση» έρχεται να υλοποιήσει πλευρά του αντίστοιχου «χρηματιστήριου ρύπων». Η «οικολογία» τους φτάνει μέχρι το «ο ρυπαίνων πληρώνει», δηλαδή την θεσμοθετημένη ρύπανση που μπορούν να κάνουν οι «μεγάλοι», φορτώνοντάς την στους «μικρούς». Πόσο μακρόπνοη και «φιλοπεριβαλλοντική», αλήθεια, είναι η «λύση», που δεν διαταράσσει στο ελάχιστο τις εκπομπές ρύπων αυτές καθαυτές, αλλά λέει «θα τις μαζεύουμε, θα τις μεταφέρουμε με πλοία και αγωγούς και θα τις παραχώνουμε στον «Πρίνο»; Γνωρίζουμε καλά, πως αυτό που θα καθορίσει την προβολή για το αν η μέθοδος είναι ασφαλής, αν επηρεάζεται η θάλασσα, η χλωρίδα, οι αγωγοί κ.ο.κ., είναι τα εκατοντάδες εκατομμύρια που έχει εξασφαλίσει «για αρχή» η Energean από το Ταμείο Ανάκαμψης, δηλαδή από τα χρήματα για τα οποία ματώνουμε για τα πλεονάσματα όλων των κυβερνήσεων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δίχως τέλος. Όπως και τα συνολικά σχέδια για τα επόμενα χρόνια, που αφορούν και άλλους ομίλους και ξεπερνούν, σύμφωνα με δημοσιεύματα, το 1,5 δις ευρώ. O λαός έχει πικρή πείρα από το τι σημαίνουν για την τσέπη του και την ζωή του όλα τα αμπαλαρισμένα με «πράσινο» περιτύλιγμα «δώρα». Όπως και το πόσες και τι είδους θέσεις εργασίας έφεραν τέτοια σχέδια.
Βιομήχανοι και εφοπλιστές, στην «θαλπωρή» του κράτους, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κυβερνήσεων, σχεδιάζουν νέες μπίζνες, με επίκεντρο, αυτή την φορά, την ρύπανση των δικών τους βιομηχανιών, ομίλων και επιχειρήσεων, μοιράζονται δισεκατομμύρια από τον ιδρώτα και την φορολογία των εργαζομένων και στήνουν έναν «φιλοπεριβαλλοντικό», «φιλοεπενδυτικό» μανδύα, που υπονομεύει την τοπική μικρομεσαία δραστηριότητα σε τουρισμό και αλιεία, διαμορφώνει έδαφος ανυπολόγιστων κινδύνων σε θαλάσσια περιοχή που γειτνιάζει με αστικό και περιαστικό ιστό, με πόλεις και χωριά, με εργαζόμενους και τις ζωές τους.
Η ανησυχία των κατοίκων της Καβάλας και της Θάσου, είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Έχουν κάθε δίκιο να βγάλουν το συμπέρασμα ότι, ο μεγαλοεπιχειρηματικός σχεδιασμός, οι προτεραιότητες του κράτους των Τεμπών, των κυβερνήσεων της φτώχειας, των απολύσεων, της διάλυσης των εργατικών δικαιωμάτων και της βαθιάς εμπλοκής της χώρας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, δεν αρχίζουν από τις ανάγκες τους και τα προβλήματά τους.
Το Κ.Κ.Ε. θα συνεχίσει να αποκαλύπτει αυτούς τους σχεδιασμούς και την κατεύθυνσή τους, τα συμφέροντα που εξυπηρετούν. Θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε -και μόνο- στο πλευρό του λαού που παλεύει για το δίκιο του. Μαζί μπορούμε να συζητήσουμε για τις πολιτικές προϋποθέσεις, ώστε η βιομηχανία να αναπτύσσεται για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού, στην βάση των σύγχρονων δυνατοτήτων της χώρας, της επιστήμης, της τεχνολογίας και πάνω από όλα των ίδιων των εργαζομένων, ώστε να συμβάλλει στην γενικευμένη λαϊκή ευημερία, με σεβασμό και προαγωγή του περιβάλλοντος. Αυτές οι προϋποθέσεις περιέχονται στην πολιτική πρόταση του Κ.Κ.Ε. για την εργατική-λαϊκή εξουσία, στην συμπόρευση κάθε μέρα μαζί του, ώστε να ανοίγει αυτός ο μοναδικός ελπιδοφόρος δρόμος για τους εργάτες, τα λαϊκά στρώματα, την νεολαία».
