«Αλεξάνδρα από τα 8 έως τα 18», είναι ο τίτλος του βιβλίου της Αλέκας Μπαφατάκη-Παπαιωακείμ (εκδόσεις Kappa Books), που παρουσιάστηκε στο βιβλιοπωλείο Κωνσταντινίδης, στην Θεσσαλονίκη. Η συγγραφέας μοιράστηκε με το κοινό στοιχεία του βιβλίου που αφορούν στην παραμονή της, από τα 8 έως τα 18 της έτη, στην «Παιδόπολη» Καβάλας (Κέντρο Προστασίας Παιδιού). «Στα 8 μου χρόνια πήγα στην «Παιδόπολη» Καβάλας «Άγιος Γεώργιος». Η ζωή μου εκεί περιγράφεται στο βιβλίο. Έζησα τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, πέτρινα χρόνια, χωρίς συναισθήματα. Ή μάλλον όχι, τα συναισθήματά μου ήταν εκεί, αλλά ήταν φόβος, ντροπή και ενοχή», είπε η συγγραφέας. Περιέγραψε ότι πέρασε πολύ δύσκολα έτη, νομίζοντας ότι δεν θα φύγει ποτέ από εκεί όπου «η τρυφερότητα και η αγάπη, ήταν σαν μία σακούλα στα σκουπίδια». «Όταν με έλεγε κάποιος «Αλεξάνδρα», έλεγα είσαι, σαν να ήταν βρισιά. Πολλά χρόνια τρόμαζα να ακούω το όνομα μου, γιατί όταν με φώναζε η διευθύντρια της «Παιδόπολης», πάγωνα και έτρεμα. Εκεί, όμως, τα παιδιά δεν έκλαιγαν, δεν άκουγες κλάμα παιδιού ποτέ, μόνο βουβά κλαίγαμε», ανέφερε και πρόσθεσε: «Θυμάμαι μία παρέλαση της 25ης Μαρτίου που περιμέναμε στην γραμμή να ξεκινήσουν οι ομάδες, με κάποιες κυρίες, λίγο πιο εκεί, που περίμεναν να δούνε την παρέλαση. Τα καημένα τα ορφανά», λέγανε και μας κοίταγαν με λύπη. Εμείς δεν είμαστε ορφανά, έχουμε μάνα την βασίλισσα και μπαμπά τον βασιλιά», τους απάντησε ένα από τα κορίτσια. «Ναι, βέβαια», είπε η γυναίκα και οι κυρίες γύρω της συμφώνησαν κουνώντας όλες μαζί τα κεφάλια τους καταφατικά. Αυτό είναι ένα ανέκδοτο, που το θυμόμαστε συχνά, όσοι περάσαμε από εκείνη την παρέλαση. Λίγοι, όμως, μπορούμε να γελάσουμε με την ανάμνηση».
Στα 18 της έτη, η συγγραφέας πήγε στην Αθήνα και φοίτησε στην Σχολή Κοινωνικών λειτουργών της Χ.Ε.Ν. και στα επόμενα 50 έτη εργάστηκε ως κοινωνική λειτουργός και ψυχοθεραπεύτρια στο Υπουργείο κοινωνικής πρόνοιας, στον Εθνικό Οργανισμό Πρόνοιας, εθελοντικά στην Αντλεριανή εταιρία και ως συντονίστρια ομάδων υποστήριξης. «Σαν άτομο, μπήκα σε θέση θύματος πολλές φορές στην προσωπική μου ζωή, σαν επαγγελματίας ποτέ. Το πρόγραμμα της ζωής μου, ήταν να κάνω παιδιά που δεν θα πάνε στο ίδρυμα και να μπορώ να δίνω στους ανθρώπους», είπε. Η συγγραφέας άρχισε να γράφει, όπως είπε, για την ίδια, ήθελε να πει την ιστορία της, γιατί την ενοχλούσε πάντα όταν μιλούσαν για τα κακοποιημένα παιδιά σαν να είναι χαμένα, καθώς θεωρεί ότι αυτοί που κακοποιήθηκαν, μπορούν να αντιμετωπίσουν και να χαρούν την ζωή. Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε από την δημοσιογράφο, Δήμητρα Κεχαγιά και την ψυχοθεραπεύτρια, Λία Ζωγράφου.