-Αναρωτιέμαι, καρντάσια, γιατί χρειάζεται ο Εθνικός Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης (Ε.Φ.Κ.Α.) το δασάκι της Παναγούδας στην Καβάλα. Γιατί ένα αλσύλλιο ανήκει στον δημόσιο φορέα κοινωνικής ασφάλισης; Αποφέρει στον φορέα κάποιο έσοδο; Μεριμνά ο φορέας για την συντήρηση του αλσυλλίου; Χρησιμοποιεί ο φορέας το αλσύλλιο προς όφελος των ασφαλισμένων του;
-Είναι αστείο αυτό που συμβαίνει με την περιουσία των δημόσιων Οργανισμών. Μπορεί κάποιος να βρει απίθανα πράγματα που είναι περιουσιακά στοιχεία δημόσιων Οργανισμών. Αλλά, τι κάνει ο Δήμος Καβάλας στην προκειμένη περίπτωση; Ζήτησε κάποιος δήμαρχος να συναντηθεί με τον διοικητή του Ε.Φ.Κ.Α., για να συζητήσουν για το δασάκι της Παναγούδας; Κατέθεσε κάποιος δήμαρχος την πρόταση να πάρει ο Δήμος Καβάλας τον συγκεκριμένο πνεύμονα πρασίνου μέσα στην πόλη; Είναι λογικό ένα δασάκι μέσα στην πόλη, να μην ανήκει στον Καβαλιώτικο λαό; Μπορεί να πάρει το δασάκι της Παναγούδας; Βεβαίως μπορεί, αν το θέλει πραγματικά και «κυνηγήσει» τον στόχο αυτό. Και κάθε στόχο.
-Είναι ωραίο να φυτεύει πανσέδες και άλλα καλλωπιστικά φυτά, η Υπηρεσία καθαριότητας, στο κέντρο της πόλης, αλλά μία δημοτική Αρχή οφείλει να βάζει και μερικούς υψηλούς στόχους, όπως η διεκδίκηση του αλσυλλίου της Παναγούδας, του παλιού στρατοπέδου «Ασημακοπούλου», του παλιού δικαστικού μεγάρου, της παλιάς Μεραρχίας, την ακτή Καλαμίτσα βεβαίως, κ.ο.κ. Όλα τα προαναφερόμενα, είναι ακίνητα του δημοσίου, τα οποία έχουν εγκαταλειφθεί και απαξιωθεί από τους ιδιοκτήτες φορείς. Και οι δημοτικές Αρχές, οι δήμαρχοι, παρακολουθούν την πορεία της φθοράς τους.
-Ο Θίοντορ, για παράδειγμα, υπόσχεται στους Καβαλιώτες ότι θα κατασκευάσει στο Περιγιάλι καινούργιο κλειστό γυμναστήριο, ενώ δεν κατάφερε να κλείσει την πληγή του ανοιχτού κολυμβητηρίου. Είναι θέμα προτεραιοτήτων.
