Όπως γνωρίζουμε, ο Χριστός, μαζί με τον κύκλο των δώδεκα μαθητών του, ζούσε μία ζωή κοινή. Αλλά και μετά την πεντηκοστή, δεν άλλαξε ο τρόπος ζωής των δώδεκα. Στον ίδιο ρυθμό κινήθηκαν και οι πρώτες χριστιανικές κοινότητες. Ολιγάριθμες στην αρχή, είχαν ευελιξία και μπορούσαν να μένουν με πιστότητα στον ρυθμό αυτό της κοινής ζωής. Οι απόστολοι κατάφεραν και είχαν στα χέρια τους τον έλεγχο της κοινότητας των πιστών. Όμως, ο πολλαπλασιασμός των χριστιανών, η ιδιοπροσωπία του κάθε μέλους της, έφερε και προβλήματα που έχρηζαν άμεσης αντιμετώπισης για την ρύθμισή τους. Ως πρώτο μέλημα των αποστόλων, ήταν ο λόγος του Θεού. Τα κοινά δείπνα δημιουργούσαν όμορφη μεν ατμόσφαιρα, έφερναν όμως ζητήματα που κάθε στιγμή έπρεπε να επιλύνονται. Ένα τέτοιο ζήτημα, πολύ σημαντικό, προέκυψε από την μεμψιμοιρία μιας ομάδας χριστιανών, που προερχόταν από τους ελληνοφώνους εβραίους, πως τάχα δεν τους πρόσεχαν στα κοινά δείπνα «πληθυνόντων των μαθητών εγένετο γογγυσμός των Ελληνιστών… ότι παραθεωρούντο εν τη διακονία» (πράξ.6,1).
Βλέποντας αυτό οι απόστολοι, διαπιστώνουν ότι τους ήταν δύσκολο να διακονήσουν όλο το πνευματικό-υλικό φάσμα της ζωής των χριστιανών, έτσι συγκαλούν την Εκκλησία σε σύναξη και εκεί, αφού εξηγούν το πρόβλημα, το θέτουν μπροστά τους για επίλυση. Τους κάνουν γνωστό ότι, πρωταρχικό τους μέλημα είναι η διακονία του λόγου του Θεού και όχι η διακονία των τραπεζών γι’ αυτό κάνουν επιμερισμό των φροντίδων της κοινότητας. Προτείνεται η εκλογή κάποιων προσώπων, χωρίς όμως οι ίδιοι να προβούν σε υποδείξεις και τα οποία θα αναλάμβαναν σε καθημερινή βάση την διαχείριση των πολλαπλών φροντίδων. Η εκλογή των επτά διακόνων στάθηκε καθοριστικό γεγονός στην πρώτη Εκκλησία και αυτό γιατί δεν έγινε κάποιος διορισμός τους, αλλά εκλογή που θα σφραγιστεί από τους αποστόλους. Οι απόστολοι δηλαδή, τοποθέτησαν ύστερα από προσευχή της Εκκλησίας τα χέρια τους πάνω στα κεφάλια τους, μεταδίδοντας έτσι την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Πέρα από συμβολισμούς, οι διάκονοι των πρώτων αυτών ημερών, επτά τους ονομάζει ο συγγραφέας των πράξεων, είχαν μεγάλη απήχηση στη στερέωση της Αγίας Εκκλησίας. Την διακονία τους δεν την εξαντλούσαν στην παρασκευή φαγητών και διανομής στα τραπέζια, ή μόνο με εξυπηρέτηση άλλων βιοτικών αναγκών των πιστών μέσα από ένα καθορισμένο πρόγραμμα που σταματούσε μόλις περνούσαν κάποιες ώρες, αλλά στην ανύστακτη φροντίδα για την διακονία του ανθρωπίνου προσώπου. Πολλές φορές αναλαμβάνουν και πνευματικές αποστολές. Ο πιο σημαντικός από όλους ήταν ο Στέφανος.
Η Πράξη αυτή της επιλογής συνεργατών για την διακονία του εκκλησιαστικού σώματος, αποτέλεσε την απαρχή της διακονίας στο εκκλησιαστικό σώμα για τις επόμενες γενιές για όλη την διάρκεια της πορείας της μέσα στον χρόνο. Και μας είναι γνωστό πως ο άνθρωπος σαν πνευματικό-υλική οντότητα έχει και πνευματικές, αλλά και υλικές ανάγκες. Άλλωστε, η Εκκλησία πέρα από το πνευματικό της έργο, έχει να παρουσιάσει και ένα τεράστιο κοινωνικό έργο μέσα από μεγάλους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας (Μέγα Βασίλειο-Ιερό Χρυσόστομο, κ.α.). Ας προσευχόμαστε όλοι για όλους τους διακόνους της Αγίας μας Εκκλησίας, γιατί βλέπουμε πως η πράξη αυτή των αποστόλων δεν έγινε μόνο στην συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά είχε συνέχεια που φτάνει μέχρι σήμερα. Η Εκκλησία είναι ζωντανός οργανισμός και οι ανάγκες κάθε εποχής πολλές και ποικίλες.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ., ιερομόναχος Φιλόθεος Μουτσελάκης
