Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής της Απόκρεω, μας περιγράφει την πιο φοβερή και συγκλονιστική ώρα της ιστορίας: την ώρα της τελικής κρίσεως. Ο Κύριος έρχεται ως ένδοξος Βασιλιάς συνοδευόμενος από αγγέλους, για να κρίνει όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους. Και το βασικό κριτήριο με το οποίο θα ξεχωρίσει τους δικαίους από τους αμαρτωλούς, είναι ένα: η αγάπη. Η αγάπη προς τον πλησίον, η οποία αναφέρεται κατευθείαν στο πρόσωπο Του, όπως ο ίδιος μας βεβαίωσε: «Ἐφ’ ὄσον ἐποιήσατε ἐνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν έλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε». Τι εννοεί, όμως, ο Κύριος με το «ἐμοί ἐποιήσατε».
Ο Κύριος με την παραπάνω φράση, τοποθετεί τον εαυτό του στην θέση του πεινασμένου, του διψασμένου, του ξένου, του ρακένδυτου, του αρρώστου, ακόμα και του φυλακισμένου. Είπε χαρακτηριστικά: «Ἐπείνασα γάρ καί ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καί εποτίσατέ με, ξένος ἤμην και συνηγάγετε με… ἐν φυλακῆ ἤμην καί ἤλθετε πρός με». Οι άγιοι Πατέρες λένε: «Eἰδες τον αδελφόν σου; Είδες Κύριον τον Θεόν σου!». Συνεπώς, στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου, οφείλουμε να διακρίνουμε την εικόνα του Θεού. Αυτή την εικόνα του Θεού, μας καλεί ο Κύριος να διακονήσουμε στα πρόσωπα αυτών που πονούν και υποφέρουν μέσα από τις διάφορες δοκιμασίες της ζωής. Στο βιβλίο των Παροιμιών γράφει ο σοφός Σολομών: «Δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν» (Παρ.ιθ,΄17). Δηλαδή, αυτός που ελεεί τον πτωχό αδελφό του, στην ουσία δανείζει στομ Θεό. Ό,τι προσφέρει στον πτωχό, ο Θεός θεωρεί ότι το προσφέρει σ’ Εκείνον. Έτσι και ακόμα και η πιο μικρή καλή μας πράξη λαμβάνει άπειρη αξία, αφού τελικά απευθύνεται στον άπειρο Θεό. Κι η αμοιβή που την ακολουθεί, είναι ότι ανώτερο μπορεί να ποθήσει ο άνθρωπος: η Βασιλεία των ουρανών!
Ο απόστολος Παύλος, συμπληρώνοντας τα παραπάνω, υπογραμμίζει ότι: «Καθετί που κάνετε, να το εργάζεσθε πρόθυμα και με την καρδιά σας, σαν να το εργάζεσθε στον Κύριο και όχι σε ανθρώπους» (Κολασ.γ΄,23). Αλήθεια, αν συνειδητοποιούσαμε ότι κάθε καλό έργο που επιτελούμε έχει την αναφορά του στον Χριστό, τότε με πόση περισσότερη προθυμία και αυταπάρνηση θα αναλαμβάναμε να το εκτελέσουμε; Ποιος από εμάς, αν ο Χριστός του ζητούσε λίγο ψωμί, δεν θα Του έδινε αμέσως; Ή, αν μάθαινε ότι πονά και υποφέρει, δεν θα έσπευδε να τον επισκεφθεί και να Τον ανακουφίσει; Ποιος δεν θα φιλοξενούσε τον Χριστό στο σπίτι του;
Τέλος, η συναίσθηση ότι, η προσφορά αγάπης προς τους αδελφούς μας ουσιαστικά αποδίδεται στο πρόσωπο του Κυρίου, μας βοηθά να επιτελούμε τα έργα αυτά με ταπείνωση, αφού ότι και να προσφέρουμε στον Χριστό, είναι λίγο. Διότι, στον Κύριο Ιησού, τον μεγάλο μας Ευεργέτη, δεν χρωστούμε απλώς πολλά, αλλά Του οφείλουμε τα πάντα.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι πάντοτε δίπλα μας, έτοιμος να δεχθεί τις υπηρεσίες μας στα πρόσωπα των «ελαχίστων» αδελφών μας. Ας τον παρακαλούμε να αυξάνει μέσα μας την αγάπη προς Αυτόν, ώστε να γίνει αυτή ο κινητήριος μοχλός για ένα άνοιγμα προσφοράς και θυσιαστικής αγάπης προς τους αδελφούς μας για να αξιωθούμε της μακάριας φωνής: «Δεύτε οἰ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν…». Αμήν.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ., ιερομόναχος Σίλας Καραβελίδης
