Κάθε πρωινό για τους ανθρώπους είναι κι ένα ξεκίνημα. Με τις πρώτες ακτίνες του αισθητού ηλίου, οι άνθρωποι ξυπνούν, για να αρχίσουν τους αγώνες μιας νέας ημέρας. Κάθε πρωινό αρχίζει μία διαδρομή, για την οποία δεν γνωρίζει κανείς αν θα είναι ευχάριστη, ή δυσάρεστη, αν θα είναι διαδρομή προόδου, ή οπισθοχώρησης, αν θα είναι γεμάτη από χαρές και γέλια, ή από θλίψεις και δάκρυα. Αυτό πού κάνει τον άνθρωπο να ξυπνάει κάθε ήμερα και να ρίχνεται στην στράτα της ζωής, είναι η ελπίδα. Όλοι κουβαλάμε μέσα μας την κρυφή ελπίδα πως η ημέρα που αρχίζει, θα είναι καλύτερη από τις προηγούμενες.
Αυτή η ελπίδα έκανε και τις Μυροφόρες να σηκωθούν εκείνο το πρωινό της «μιας των Σαββάτων» και να πάρουν τον δρόμο προς το κενό μνημείο. Μία μυστική ελπίδα ήταν η εσωτερική δύναμη που τις ώθησε να αψηφήσουν κάθε λογική και όλα τα κοσμικά δεδομένα και να κάνουν κάτι ριψοκίνδυνο. Ήταν η ελπίδα πώς θα αντίκριζαν και θα φρόντιζαν το σώμα του Κυρίου και Θεού τους. Και μόνο που θα έβλεπαν την γλυκύτατη μορφή Του, ήταν αρκετό γι’ αυτές. Και μόνο που θα άπλωναν στο νεκρό σώμα Του τα αρώματα της αγάπης τους, γέμιζε την ψυχή τους. Η ελπίδα να δουν την μορφή Του, ακόμα και νεκρή, ήταν αρκετή για να τις ξυπνήσει «λίαν πρωί». Πριν ο ήλιος προλάβει να ανατείλει, οι μυροφόρες εκείνες γυναίκες είχαν αρχίσει ήδη την διαδρομή τους, για να συναντήσουν τον Κύριό τους. Αυτή η ελπίδα εξαφάνισε κάθε δισταγμό και γέμισε με θάρρος την γυναικεία φύση.
Χωρίς να το έχουν συνειδητοποιήσει, είχαν επενδύσει την ελπίδα τους σε εκείνο το πρόσωπο πού δικαιώνει όλες τις ελπίδες των ανθρώπων. Όσο ήταν κοντά τους ζωντανός, είχε εκπληρώσει όλες τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους. Τις είχε καθαρίσει και θεραπεύσει από την αμαρτία, έδωσε στην ζωή και στην ύπαρξή τους νόημα και αξία και τους είχε ανοίξει τα μυστικά μονοπάτια της θεογνωσίας. Εκείνος έγινε το επίκεντρο της προσωπικότητάς τους και δεν μπορούσε αυτό να ακυρωθεί, ούτε με τον θάνατο Του. Το πρόσωπο Του είχε γίνει η ζωντανή ελπίδα για την πραγματοποίηση της πιο μεγάλης προσδοκίας και του πιο σημαντικού αιτήματος, του αιτήματος της σωτηρίας και της λύτρωσης. Οι Μυροφόρες δεν άντεχαν στην ιδέα ότι μπορούν να ζήσουν χωρίς Χριστό. Έτρεξαν κοντά Του, ακόμα και μετά τον τραγικό θάνατο Του.
Αυτό είναι η αίσθηση και η βέβαιη πίστη κάθε αληθινού μαθητή του Κυρίου. Όποιος γνωρίζει και ντύνεται τον Χριστό εσωτερικά κατά την ζωή του, ελπίζει ότι μπορεί να Τον αγαπάει και να μείνει ενωμένος μαζί Του για πάντα. Κάθε ημέρα για τον πιστό, είναι η επανεκκίνηση μιας πορείας προς τον Αναστημένο Χριστό. Κάθε πρωινό μαζί με την ανατολή του ήλιου, ανατέλλει μέσα του η ελπίδα, ότι ο Κύριος είναι κοντά του. Με λαχτάρα και θάρρος τρέχει το Κυριακάτικο πρωινό στον ναό του Θεού, για να ενωθεί με τον Νυμφίο της καρδιάς του. Καμία ταφόπλακα δεν τον απομακρύνει από το πρόσωπο του Χριστού, που είναι η μοναδική επιθυμία του.
Οι Μυροφόρες μάς δείχνουν τον δρόμο της συνάντησης με την αληθινή ζωή. Η κακία, ακόμα κι αν προσπάθησε να σφραγίσει την όντως Ζωή στον τάφο της λησμοσύνης και της φθοράς, δεν τα κατάφερε. Ο Νικητής του θανάτου έσπασε τα δεσμά του τάφου και περιμένει ολοζώντανος κάθε μυροφόρα ψυχή και κάθε μυροφόρο πιστό, να Του προσφέρουν τα μύρα της αγάπης. Εκείνος ποθεί και ζητάει ακατάπαυστα να τους αντιπροσφέρει την ευωδία της δικής Του παρουσίας μέσα τους.
Μακάρι όλα τα πρωινά και όλες τις ημέρες της ζωής μας, να γίνουμε μιμητές της ευωδιαστής πορείας των Μυροφόρων, για ν’ απολαύσουμε το δυνατό και ακένωτο άρωμα της σωτηρίας μας από την παρούσα ζωή, πράγμα το οποίο θα συνεχίζεται στην Βασιλεία των Ουρανών. Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ., ιερομόναχος Δανιήλ Καριπίδης
