Ο λόγος του αποστόλου Παύλου προς τους Κορινθίους μάς φανερώνει μία αλήθεια που παραμένει επίκαιρη ανά τους αιώνες: ότι η ενότητα μέσα στην Εκκλησία είναι όχι μόνο απαραίτητη, αλλά και ουσιαστικό χαρακτηριστικό της ταυτότητάς μας ως σώμα Χριστού. Γι’ αυτό και ο Παύλος, από τα πρώτα κιόλας λόγια της επιστολής του, απευθύνει μία θερμή και συγκινητική παράκληση: «Σας παρακαλώ, αδελφοί, στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να λέγετε όλοι το ίδιο και να μην υπάρχουν σχίσματα ανάμεσά σας, αλλά να είστε ενωμένοι με το ίδιο φρόνημα και την ίδια γνώμη».
Η Εκκλησία της Κορίνθου, αν και ευλογημένη με πολλά χαρίσματα, αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα διχασμού. Οι πιστοί είχαν αρχίσει να χωρίζονται σε παρατάξεις, δηλώνοντας πίστη και προσκόλληση όχι μόνο στον Χριστό, αλλά και σε πρόσωπα όπως ο Παύλος, ο Απολλώς, ή ο Κηφάς. Κάθε ομάδα υπεράσπιζε τον «δικό της» διδάσκαλο. Κι αυτή η πνευματική υπερηφάνεια, αυτή η «κομματικοποίηση» της πίστης, απειλούσε την ενότητα του σώματος της Εκκλησίας. Ο Παύλος όμως είναι ξεκάθαρος: Ο Χριστός δεν διαιρείται. Ο Σταυρός Του δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Δεν σωζόμαστε επειδή ανήκουμε σε μία συγκεκριμένη ομάδα, ή επειδή ακολουθούμε κάποιο συγκεκριμένο ιεροκήρυκα. Σωζόμαστε επειδή ο Χριστός σταυρώθηκε για εμάς και εμείς βαπτιστήκαμε στο όνομά Του, όχι στο όνομα κανενός άλλου. Η αγωνία του Παύλου δεν ήταν προσωπική• δεν ένιωσε προσβεβλημένος που κάποιοι δήλωναν πως είναι «του Παύλου». Αντίθετα, με ταπείνωση τονίζει πως ευχαριστεί τον Θεό που δεν βάπτισε πολλούς, ώστε να μην μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι έχει προσωπικό δεσμό μαζί του, έξω από την σχέση με τον Χριστό. Αυτό το Αποστολικό κείμενο μάς θυμίζει πόσο σημαντικό είναι να καλλιεργούμε το πνεύμα της ενότητας μέσα στην Εκκλησία. Η ενότητα αυτή δεν σημαίνει ομοιομορφία, δεν σημαίνει ότι όλοι πρέπει να έχουμε την ίδια άποψη για όλα τα ζητήματα. Σημαίνει, όμως, ότι μοιραζόμαστε την ίδια πίστη, το ίδιο βάπτισμα, τον ίδιο Κύριο και ότι προσανατολιζόμαστε στο ίδιο κέντρο: τον Χριστό και τον Σταυρό Του. Η διαίρεση είναι έργο του διαβόλου. Δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη «διάβολος» σημαίνει αυτός που διαβάλλει, που διαιρεί. Κάθε φορά που αφήνουμε τον εγωισμό, την αλαζονεία, την κριτική διάθεση και την φιλονικία να εισχωρούν στις σχέσεις μας, γινόμαστε εργαλεία όχι του Θεού, αλλά της σύγχυσης και της διάσπασης. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η Εκκλησία μας έχει ανάγκη από ενότητα: σε μία κοινωνία που κατακερματίζεται από ιδεολογίες, φανατισμούς και εγωισμούς, εμείς ως πιστοί καλούμαστε να γίνουμε μαρτυρία ειρήνης, ταπεινότητας και αγάπης. Να μη γινόμαστε οπαδοί προσώπων, πνευματικών ηγετών, τάσεων, ή ιδεών, αλλά να μένουμε ριζωμένοι στον Χριστό, στο Ευαγγέλιο Του και στην Παράδοση της Εκκλησίας μας.
Ο Παύλος μάς καλεί όχι απλώς να αποφεύγουμε τα σχίσματα, αλλά να είμαστε κατηρτισμένοι, δηλαδή πνευματικά ώριμοι και σταθεροί, με «το ίδιο φρόνημα και την ίδια γνώμη». Και αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς προσευχή, μετάνοια, ταπείνωση και αλληλοσεβασμό. Ας κάνουμε, λοιπόν, μία εσωτερική αυτοκριτική: μήπως κι εμείς ενδίδουμε σε διχαστικά πνεύματα;
Μήπως προτάσσουμε την «άποψή» μας πάνω από την ειρήνη του Θεού; Μήπως γινόμαστε αφορμή σκανδάλου, αντί οικοδομής; Εν κατακλείδι, ας θυμηθούμε ότι μόνο όταν είμαστε ενωμένοι στον Χριστό και μεταξύ μας, μπορεί ο Σταυρός Του να φανερωθεί με δύναμη στην ζωή μας. Όπως λέει και ο ίδιος ο Κύριος στην αρχιερατική Του προσευχή: «ἵνα πάντες ἓν ὦσιν, καθώς σύ, Πάτερ, ἐν ἐμοὶ καὶ ἐγὼ ἐν σοί» (Ἰω. 17:21).
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ. ιερομόναχος Γαβριήλ Λιοντάκης
