Ο απόστολος Παύλος στα κείμενά του αναφέρεται σε δύο αντιδιαστελλόμενους όρους και καταστάσεις της ζωής του ανθρώπου: την δουλεία και την ελευθερία. Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει εμπειρικά τόσο την δουλεία, όσο και την αμαρτία, ανάλογα με τις επιλογές του. Ο απόστολος Παύλος, αναφερόμενος πολλές φορές στην δουλεία, με έντονο ύφος την καταδίκαζε, γιατί η δουλεία υποβαθμίζει την ελευθερία της βουλήσεως, το ανεκτίμητο αυτό δώρο που η θεία αγαθότητα μας χάρισε. Τους ανθρώπους αυτούς, ο απόστολος τους προέτρεπε και τους συνιστούσε θερμότατα να αποτινάξουν την εξευτελιστική αυτή δουλεία. Τώρα λέγει προς όλους τους αληθινά Χριστιανούς, ότι «αφού με την χάρη του Θεού απελευθερωθήκατε από το ζυγό της αμαρτίας, γίνατε δούλοι στην αρετή». Είναι δούλος εκείνος, που καλλιεργεί την αρετή και στολίζει τον εαυτό του με τα αγαθά έργα; Τι άραγε να εννοεί ο απόστολος Παύλος;
Στον συγκεκριμένο αυτό στίχο, ο απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί ανθρώπινο τρόπο εκφράσεως «ανθρώπινον λέγω», για να τονίσει ότι πριν γνωρίσουν τον Χριστό ήταν δούλοι στην αμαρτία. Η σωματική δουλεία είναι προσωρινή, όπως και η ζωή μας, η θλιβερή όμως δουλεία της αμαρτίας είναι αιώνια και ατελείωτη. Τονίζει πως ο Χριστός μας εξαγόρασε από αυτή την πνευματική δουλεία. Ο Χριστός κατέβαλε ως λύτρα για την εξαγορά μας, αυτό το τίμιο αίμα του, την ανεκτίμητη ζωή του. Ο Χριστός, όμως, δεν είναι αφέντης στους δούλους. Είναι ο Σωτήρας και ελευθερωτής. Αυτός που έδωσε από την αρχή στον άνθρωπο την ελευθερία, την ξαναδίνει τώρα με την λυτρωτική του θυσία. Του δίνει όλα τα μέσα της χάριτος, να απαλλαγεί από την τυραννία του κακού, να βαδίσει απρόσκοπτα τον δρόμο της αρετής, να αποκτήσει την ηθική ελευθερία.
Εάν ο άνθρωπος από το φως της πίστεως οδηγούμενος και την χάρη του Θεού ενισχυόμενος κάνει καλή χρήση αυτής της ελεύθερης βουλήσεως του, εάν αγωνίζεται να αποφεύγει το κακό και να πράττει το καλό, σύμφωνα με το θείο θέλημα, τότε προχωρεί στην απόκτηση και καλλιέργεια της ηθικής ελευθερίας. Και όσο ο καιρός παρέρχεται τόσο ισχυρότερος και αμετακίνητος γίνεται προς την αρετή. Αυτή είναι το λαμπρό χαρακτηριστικό γνώρισμα της ομοιώσεως μας προς τον Θεό, ο οποίος έχει σε απόλυτο βαθμό την ηθική ελευθερία, ώστε να θέλει πάντοτε το αγαθό και μόνο το αγαθό. Η ελευθερία, όπως την προτείνει ο απόστολος Παύλος, είναι εν Χριστώ ελευθερία και όχι ένα είδος αφηρημένης ελευθερίας, ή και ασυδοσίας. Η εν Χριστώ ελευθερία είναι υπευθυνότητα. Αυτό είναι το μέγα αγαθό, για την απόκτηση του οποίου πρέπει συνεχώς να αγωνιζόμαστε. Είναι η «ελευθερία της δόξης των τέκνων του Θεού» (Ρωμ. 8.21). ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ., ιερομόναχος Νικόδημος Βαϊραμιτσλής
