-Το θέατρο είναι ένα είδος τέχνης με μεγάλη αμεσότητα στον κόσμο. Έχει την ικανότητα να «διεισδύσει» στην ψυχολογία του θεατή, γι’ αυτό και χρησιμοποιείται ως «εργαλείο», από την αρχαιότητα, για την χειραγώγηση των μαζών. Κι επειδή έχει αυτή την αμεσότητα, διεισδυτικότητα και την μαζικότητα, υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν άτομα τα οποία εκμεταλλεύονται την συγκεκριμένη τέχνη, για να περάσουν τα μηνύματα που θέλουν προς την κοινωνία.
-Κι ενώ, η πλειοψηφία των θεατών πηγαίνει για να παρακολουθήσει θέατρο με «χαλαρή» διάθεση, είναι εύκολο να περάσουν τα μηνύματα των καλλιτεχνών και των παραγωγών θεατρικών παραστάσεων. Όμως, οι θεατές αντιλαμβάνονται την πρόθεση των καλλιτεχνών και των παραγωγών. Και σε αρκετές παραστάσεις υπάρχουν αντιδράσεις από το κοινό.
-Έως σήμερα, καρντάσια, απέφυγα να σχολιάσω τις επιλογές της καλλιτεχνικής διευθύντριας του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.) Καβάλας, όσον αφορά τις παραστάσεις που «φέρνει» στο θέατρο «Αντιγόνη Βαλάκου», ή τις παραγωγές που κάνει το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Δήλωσε, μάλιστα, ότι κάθε παράσταση που έρχεται στην Καβάλα, την έχει δει προσωπικά και την έχει εγκρίνει, σύμφωνα με το δικό της καλλιτεχνικό κριτήριο. «Είναι μόνο το καλλιτεχνικό κριτήριο;», θα ρωτήσω.
-Θα πάρω αφορμή από την παράσταση που έρχεται στις αρχές Φεβρουαρίου (1 και 2) στο θέατρο «Αντιγόνη Βαλάκου», με τίτλο: «Η αγάπη άργησε μια μέρα». Θα αναφέρω ένα μικρό απόσπασμα του σκηνοθέτη, Ένκε Φεζολάρι, για την παράσταση, ο οποίος έγραψε ότι: «Στο επίκεντρο η οικογένεια, αρσενικά και θηλυκά κάτω από την μπότα του πατέρα-αφέντη και τους δρακόντειους, απαράβατους, άγραφους νόμους που δημιουργεί η πατριαρχία. Η μοίρα των γυναικών τις θέλει να είναι εγκλωβισμένες, σχεδόν φυλακισμένες, στα νοικοκυριά. Αμπαρωμένες σε σπίτια φρούρια αρσενικών, που θεωρούν ότι «τα γυναίκεια στόματα είναι άχρηστα για να ταϊστούν». Η επαρχία, όμως, δημιουργεί και ευνουχισμένα αρσενικά, καθώς και ανάπηρα παιδιά…, ένας Καιάδας για την διαφορετικότητα, για κάθε τι όμορφο που αποζητά να αναδυθεί από την ασχήμια και την βία που μας περιβάλλει».
-Σε μία εποχή, καρντάσια, που ο θεσμός της οικογένειας στην Ελλάδα δέχεται την πλήρη απαξίωση, με την συνεχή προβολή περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας, ενώ ελάχιστοι ασχολούνται με την αδυναμία των νέων ανθρώπων να δημιουργήσουν οικογένεια, η καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας επέλεξε να φέρει μία παράσταση που έχει θέμα την «πατριαρχία».
-Για ποια «πατριαρχία» θα μιλήσουμε, καρντάσια, το 2025, ενώ το προηγούμενο έτος (2024) στον Δήμο Καβάλας είχαμε 178 γάμους (99 πολιτικούς, 79 θρησκευτικούς) και 147 διαζύγια; Ενώ πρέπει να ανακόψουμε τον «κατήφορο» στην Ελλάδα, μερικοί ασχολούνται με τα σπίτια φρούρια των αρσενικών και τις γυναίκες φυλακισμένες στα νοικοκυριά. Κι ύστερα, απορούμε γιατί αυξάνεται η ενδοοικογενειακή βία, γιατί πληθαίνουν τα διαζύγια, γιατί οι νέοι άνθρωποι δεν κάνουν οικογένεια και γιατί το δημογραφικό απειλεί την Ελλάδα!
