-Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος καταβάλλει φιλότιμη προσπάθεια να «στρογγυλεύει» τα πράγματα, αλλά το πολιτικό πρόσωπο πρέπει να μιλάει με «λόγια σταράτα». Παραδέχτηκε ότι οι μεταναστευτικές ροές προς την Ελλάδα και την Ευρώπη είναι «φλέγον ζήτημα» για τις κοινωνίες και ότι, η Ελλάδα και η Ευρώπη πρέπει να προστατεύσουν τα σύνορα τους και να αναθεωρήσουν πολιτικές που απέτυχαν στην πράξη.
-Είπε και κάτι άλλο, το οποίο χρειάζεται μία επεξήγηση. Είπε πως απέναντι στην ροή των μεταναστών, από τις ασιατικές και τις αφρικανικές χώρες, χρειάζεται ισορροπία. Και να παρέχουμε τις διεθνείς συνθήκες για την φιλοξενία αυτών των ανθρώπων, τους οποίους αποκαλεί παράνομους μετανάστες, αλλά και να τους συλλαμβάνουμε, γιατί μπήκαν παράνομα στην χώρα. Εφόσον κάποιος εισέρχεται με λαθραίο τρόπο στην χώρα, πως μπορεί να του παρέχουμε φιλοξενία σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες;
-Στο σημείο αυτό, θέλουμε να δώσουμε απάντηση στον Ν. Παναγιωτόπουλο, για την διάκριση μεταξύ του λαθραίου και του παράνομου μετανάστη. Ο πρώην υπουργός και βουλευτής Καβάλας θεωρεί ότι, παράνομος είναι κάποιος ο οποίος εισέρχεται χωρίς τις απαραίτητες προς τούτο διαδικασίες στο έδαφος μιας χώρας. Μάλιστα. Επομένως, ο παράνομος δεν είναι μετανάστης! Διότι, ο (κανονικός) μετανάστης είναι εκείνος που μετακινείται από την πατρίδα του σε μία άλλη χώρα με τα νόμιμα έγγραφα και από νόμιμη πύλη εισόδου. Ενώ, παράνομος είναι εκείνος που επιχειρεί να ταξιδέψει, είτε χωρίς, είτε με πλαστά ταξιδιωτικά έγγραφα και συλλαμβάνεται από τις αρμόδιες Αρχές. Ούτε ο μετανάστης, ούτε ο παράνομος ταξιδιώτης χρειάζεται διακινητή, για να φτάσει στον προορισμό του. Τον διακινητή χρησιμοποιεί μόνο ο λαθρομετανάστης, δηλαδή εκείνος που επιχειρεί να εισέλθει στην χώρα λαθραία, κρυφά, χωρίς να γίνει αντιληπτός από την αρμόδια Αρχή. Ο παράνομος καταστρατηγεί την νόμιμη διαδικασία εισόδου στην χώρα, ενώ ο λαθρομετανάστης την καταργεί με τον διακινητή.
-Είναι σημαντικό να κάνουμε την παραπάνω διαφοροποίηση, γιατί από αυτή εξαρτάται η αντιμετώπιση κάθε περίπτωσης. Συγκεκριμένα, τον παρανόμως εισερχόμενο στην χώρα, με πλαστά, ή χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα, τον συλλαμβάνουμε, τον δικάζουμε, τον καταδικάζουμε και του επιβάλλουμε την σχετική κύρωση (ποινή δικαστηρίου). Τον λαθρομετανάστη, που εισήλθε κρυφά, τον συλλαμβάνουμε και τον απελαύνουμε, δηλαδή τον εκδιώκουμε πίσω στην πατρίδα του, ή σε άλλη χώρα. Δεν τον φιλοξενούμε στο έδαφος που μπήκε κρυφά και σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες. Η φιλοξενία, όπως ορίζουν οι διεθνείς συνθήκες, παρέχεται στους πρόσφυγες και στους αιτούντες (πολιτικό) άσυλο.
-Αυτό είναι το μήνυμα, φίλτατε Νίκο Παναγιωτόπουλε, που έπρεπε να στείλουν οι πολιτικές ηγεσίες της Ελλάδας και των άλλων κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προς τους σχεδιαστές και τα εκτελεστικά όργανα του σύγχρονου δουλεμπορίου, για να «κοπούν μαχαίρι» οι μεταναστευτικές ροές. Επειδή, όμως, το χρήμα έρρεε άφθονο, οι δουλέμποροι κέρδιζαν εκατομμύρια ευρώ, οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις λάμβαναν πακτωλό χρημάτων και οι οικονομικοί πόροι της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατασπαταλούνταν στην «διαχείριση» των μεταναστατευτικών ροών, οι κυβερνήσεις ορισμένων κρατών, ανάμεσα τους και η κυβέρνηση της Ελλάδας, με εντολή από το «διευθυντήριο των Βρυξελλών», συμμετείχαν στο «πάρτι»!
-Ο Ν. Παναγιωτόπουλος, αν διαφωνούσε με την πολιτική αυτή, την οποία χαρακτήρισε αποτυχημένη στην πράξη, όφειλε να διαχωρίσει την θέση του. Να μιλήσει με «λόγια σταράτα», ή να παραιτηθεί από υπουργός μετανάστευσης και ασύλου. Αλλά, ο Ν. Παναγιωτόπουλος λειτουργεί ως διπλωμάτης, δηλαδή σαν κρατικός υπάλληλος και όχι σαν πολιτικός. Αλλά, όταν δεν εξυπηρετούσε την αποτυχημένη πολιτική, ο πολιτικός προϊστάμενος του, τον έπαυσε (για δεύτερη φορά) από την θέση του υπουργού!
