Η ιστορία του Χριστού δεν μπορούσε φυσικά να σταματήσει με την έξοδο του από το σχήμα του κόσμου τούτου και να ξεχασθεί. Οι μαθητές είχαν ζήσει με ένταση την ζωή του Χριστού, ιδιαίτερα των τελευταίων ημερών της επί γής παρουσίας του, άλλωστε ο ίδιος τους είχε ζητήσει να γίνουν κήρυκες των όσων είδαν και άκουσαν. Η παραγγελία έγινε πράξη. Στο εγχείρημα αυτό που με καθαρά ανθρώπινα κριτήρια έμοιαζε με παραλογισμό ο Κύριος συνεργούσε και βεβαίωνε την αλήθεια του. Ένα πλήθος θαυμαστών γεγονότων συνέβαινε κάθε στιγμή. Σήμερα δύο θαυμαστά γεγονότα μας περιγράφει ο ιερός συγγραφέας των πράξεων, πρώτον ένας παραλυτικός ο Αινέας, στην περιοχή της Λύδδας αφήνει το κρεβάτι της αρρώστιας του μετά το θαύμα της θεραπείας του και δεύτερον, η ανάσταση της Ταβιθάς στην Ιόππη.
Το θαύμα είναι μία πραγματικότητα που αναιρεί τους φυσικούς νόμους. Μέσα στην Εκκλησία λειτουργεί ως σημείο, δηλαδή σημάδι της θείας μεγαλοσύνης. Το σημείο-σημάδι έρχεται να υποβοηθήσει την ανθρώπινη αδυναμία μας να δεχθεί και να λάβει πείρα της πίστεως. Στα Ευαγγέλια διαπιστώνουμε ότι, ο κύριος δεν θαυματουργεί για να εντυπωσιάσει τα πλήθη, άλλωστε πολλές φορές στον άνθρωπο που δέχθηκε το θαύμα του έλεγε: «όρα μηδενί είπης» (Ματθ. 8,4) και αυτό, γιατί το θαύμα πρέπει να έρχεται ως το αποτέλεσμα της πίστεως στον Θεό. Οι απόστολοι συνεχιστές του έργου της σωτηρίας κηρύσσουν το Ευαγγέλιο του Χριστού, εκτός όμως από την εξαγγελία του λόγου Θεού χρειάστηκε με την δύναμη του να τελέσουν και θαύματα, έτσι οι νέοι πιστοί ήταν όχι μόνο ακροατές του κηρύγματος των αποστόλων, αλλά και θεατές πολλών θαυμαστών γεγονότων με αποτέλεσμα οι περισσότεροι από αυτούς να μη θέλουν να ακούσουν για Ιησού και Ανάσταση, αλλά μόνο να δουν ένα θαύμα έτσι έπρεπε κατά συνέπεια να βεβαιώνεται ο λόγος των αποστόλων με σημεία.
Τα θαύματα που επιτελούσαν τότε οι απόστολοι, αλλά και στην συνέχεια η μεσιτεία της Παναγίας και των Αγίων, δεν γίνονται για εκ πειρασμόν του Θεού. Το θαύμα έρχεται σαν συνέπεια πίστεως και πότε από πρόκληση. Ο Θεός δεν εκπειράζεται προηγείται η πίστη και ακολουθεί το θαύμα. Πολλές φορές, βρισκόμαστε στην ανάγκη ειδικά όταν μας σκεπάζει ο πειρασμός της αρρώστιας να ζητούμε το θαύμα, ή όταν η κρύα πίστη μας νομίζει πως αν δει κάποιο θαύμα θα πιστέψει, ή επειδή έχουμε την ιδιότητα του χριστιανού, πρέπει να μας κάνει το θαύμα ο Θεός λες και βρισκόμαστε σε συναλλαγή μαζί του. Τέτοια θαύματα δεν γίνονται.
Και σήμερα γίνονται πολλά θαύματα που δεν φτάνουν μέχρι τα αυτιά μας. Στην προσωπική μας ζωή έχουμε δει πολλά θαυμαστά, που όμως δεν θέλουμε να τα εννοήσουμε σαν θαύματα, αλλά τα θεωρούμε συμπτώσεις, ή μόλις περάσει ο εντυπωσιασμός μας από ένα θαύμα αδρανοποιούμε την πίστη μας. Ποτέ δεν σταμάτησε η χάρη του Θεού να ενεργεί θαυμαστές πράξεις, χρειάζεται όμως η καλή και αγία προαίρεση, για να προσεγγίσουμε όλα αυτά τα θαυμαστά. Μήπως και τότε που θαυματουργούσε ο Χριστός και οι απόστολοι πίστεψαν όλοι; Ας θυμηθούμε την ώρα της σταυρώσεως την πρόκληση να δώσει θαύμα να κατεβεί από τον Σταυρό για να πιστέψουν δήθεν. Ας προσέχουμε στην ζωή μας, να μη πέφτουμε πάντα στον πειρασμό της λογικότητας.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ. ιερομόναχος Φιλόθεος Μουτσελάκης
