Ο απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς φαίνεται ξεκάθαρα ότι σαν γνώστης της τότε ιατρικής επιστήμης εντυπωσιάζεται από τα θαύματα και τον τρόπο, γενικότερα, θεραπείας των ανθρώπων από τον Χριστό. Ίσως να συγκαταλέγονται στο Ευαγγέλιό του, τα περισσότερα θαύματα και θεραπείες ανθρώπων από οποιονδήποτε άλλο ευαγγελιστή. Στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής περιγράφει την ευεργεσία που δέχτηκε από τον Ιησού μία γυναίκα συγκύπτουσα. Είχε κατά κάποιο τρόπο ορθοπαιδικό χαρακτήρα το πρόβλημά της, το οποίο την βασάνιζε 18 χρόνια και μας δίδεται η πληροφορία, ότι οφείλονταν σε δαιμονική επίδραση. Αν και θα μπορούσε να δικαιολογηθεί η απουσία της συγκεκριμένης, εξ αιτίας της πάθησής της, από την Συναγωγή, εν τούτοις δεν παρέβλεπε τα θρησκευτικά της καθήκοντα και βρίσκεται αγόγγυστα το Σάββατο στην Συναγωγή, επιδεικνύοντας, έτσι, τον δοξολογικό και ευχαριστήριο χαρακτήρα της προσευχής της απέναντι στον Θεό. Αξιοσημείωτο είναι το μεγάλο χρονικό διάστημα της ορθοπαιδικής δυσκολίας της, που δεν στέκεται εμπόδιο στις λατρευτικές υποχρεώσεις της.
Στην Συναγωγή, όμως, βρίσκεται και ο Χριστός. Είναι Σάββατο και είναι ημέρα αφιερωμένη στον Θεό. Αυτή την ημέρα συναντά και η πάσχουσα τον Χριστό, ή θα λέγαμε ότι ο Χριστός ήρθε να την συναντήσει, χωρίς εκείνη να το γνωρίζει και της αναγνωρίζεται η ευλάβεια, η ευσέβεια, η υπομονή και ο κόπος της. Δεν ζητά από τον Θεό κάτι, ούτε παρακαλά τον Χριστό να την λυτρώσει από το πρόβλημά της. Όλα τα παραπάνω συντελούν, ώστε μόλις την αντικρύσει ο Χριστός, με έναν και μόνο λόγο του, να την απαλλάξει από το ορθοπαιδικό πρόβλημά της, για να προκαλέσει την αντίδραση του αρχισυναγώγου, στο ότι δεν τήρησε την αργία του Σαββάτου και θεράπευσε ασθενή. «Τα ζώα δεν έχουν ανάγκη από νερό την ημέρα του Σαββάτου; Δεν λογίζεται για εργασία, την ημέρα του Σαββάτου, το να λύσεις το σχοινί που έχεις δεμένο το ζώο στον στάβλο και να το οδηγήσεις στον τόπο που θα πιει νερό;». Με αυτή την σκέψη, ο Χριστός εκθέτει την υποκρισία των ανθρώπων, που ενώ είχαν βρει τρόπο για την εξυπηρέτηση των οικόσιτων ζώων τους, εν τούτοις υπολείπονταν του ενδιαφέροντος για τον συνάνθρωπό τους και μάλιστα, την ημέρα που ήταν αφιερωμένη στον Θεό.
Εμείς, ως ορθόδοξοι Χριστιανοί, πώς τηρούμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα την ημέρα που είναι αφιερωμένη στον Θεό; Ποιά είναι τα εμπόδια που βρίσκουμε, ή εφευρίσκουμε για να αποφύγουμε τον εκκλησιασμό; Ποιές είναι οι προτεραιότητες που βάζουμε την ημέρα της Κυριακής; Πώς επιδεικνύουμε την ευχαριστήριο διάθεσή μας απέναντι στον Θεό, για όλα όσα απλόχερα μας παρέχει; Πότε θυμόμαστε ότι υπάρχει για μας; Μόνο στην ανάγκη και θυμώνουμε μαζί Του, γιατί νομίζουμε ότι μας έχει ξεχάσει. Η πάσχουσα γυναίκα της ευαγγελικής περικοπής, μας διδάσκει ότι τίποτα δεν πρέπει να στέκεται εμπόδιο όταν πρόκειται για την λατρεία του Θεού, η οποία δεν έχει όρια ούτε ανταπόδοση. Όταν ο Θεός βλέπει μία τέτοια διάθεση από τον πιστό, τότε του το ανταποδίδει απλόχερα, χωρίς εκείνος να το επιζητά.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ. Ν. Θ., αρχιμανδρίτης Χερουβείμ Γούπας
