Ένας βασιλιάς φύτεψε ένα αμπέλι. Το περιποιήθηκε και για να το προφυλάξει το περιέφραξε και το έδωσε στους γεωργούς για να το καλλιεργούν και να του αποδίδουν τους καρπούς του τον καιρό της συγκομιδής. Κατόπιν έφυγε. Τούτο το αμπέλι συμβολίζει την βασιλεία των ουρανών. Κύριος και βασιλέας είναι ο Παντοκράτορας Θεός. Γεωργοί είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού, ο Ισραήλ. Έδωσε, λοιπόν, τον αμπελώνα στους γεωργούς και απεδήμησε. Έφυγε μακριά, μακροθύμησε. Αιώνες ολόκληρους περίμενε τους καρπούς. Κάποτε, αποφάσισε να ζητήσει λογαριασμό. Τι έκαναν τόσο καιρό; Καλλιέργησαν την γη; Έδωσε το αμπέλι καρπούς; Εκείνοι περισυνέλεξαν τους καρπούς; Στέλνει, λοιπόν, τους δούλους του για να λογαριαστούν μαζί τους. Οι γεωργοί, όμως, δεν ήθελαν ούτε να λογαριαστούν, ούτε πολύ περισσότερο να προσφέρουν τους καρπούς. Ήθελαν να κρατήσουν τα πάντα για τον εαυτό τους. Όταν, λοιπόν, έφθασαν οι απεσταλμένοι του Θεού, οι προφήτες, ο εκλεγμένος λαός του Ισραήλ, δεν τους ανέχτηκε. Η ζωή και ο λόγος των προφητών ήταν έλεγχος της διαγωγής τους. Κι αυτοί, αντί να υπομείνουν το σωστικό νυστέρι, που βύθιζαν οι προφήτες στα φυλλοκάρδια τους, για να αποκόψουν τους κακοήθεις όγκους της αναισχυντίας, της απιστίας και της αδικίας και να μετανοήσουν, αφού συνέλαβαν οι γεωργοί τους δούλους, «ον μεν έδειραν, ον δε επέκτειναν, ον δε ελιθοβόλησαν». Τούτη ήταν η ανταπόδοση προς τον Κύριό τους και τον Θεό τους. Έδωσαν την πιο εσφαλμένη λύση στο αδιέξοδό που τους πίεζε. Ήταν ένοχοι ενώπιον του Θεού για την ανεντιμότητα και την αχαριστία τους. Ήταν, όμως, ως τότε μόνο κλέφτες και καταχραστές του αμπελώνα. Τώρα γίνονται φονιάδες. Βάφουν τα χέρια τους στο αίμα των πρώτων δούλων του Θεού και αργότερα και των άλλων, που ήταν περισσότεροι από τους πρώτους.
Γίνονται κατ αυτό τον τρόπο υπεύθυνοι για τον φόνο τόσων ανθρώπων. Αλλά, το κατρακύλισμα δεν μένει ως εδώ. Όποιος βρεθεί από αμυαλιά στον γκρεμό, δεν σταματά παρά μόνο στην χαράδρα.
Ύστερα, στέλνει ο οικοδεσπότης προς αυτούς τον υιό του λέγοντας πώς «μπορεί να ντραπούν τον υιό μου». Όμως, αυτός ήταν ο κληρονόμος. Γι’ αυτό και εκείνοι αφήνουν να κορυφωθεί μέσα τους η κακία και η εγκληματικότητα. «Ας τον σκοτώσουμε και ας μοιραστούμε την κληρονομιά του», λέγουν και όλοι συμφωνούν. Είναι τυφλοί πνευματικά γι’ αυτό δεν μπορούν να αντιληφθούν ποια είναι αυτή η κληρονομία και πως κατακτείται και λογαριάζουν να την ιδιοποιηθούν με έναν θάνατο, με τον θάνατο του κληρονόμου του αμπελώνος.
Κατ αυτό τον τρόπο έπραξαν οι Ιουδαίοι. Περίμεναν τον Χριστό να έλθει σαν κοσμικός άρχοντας, ο οποίος με συνάρχοντες αυτούς τους ίδιους θα κυβερνήσουν τον κόσμο. Πορώθηκαν από τις συνεχείς κι αλλεπάλληλες λοξοδρομήσεις από τον δρόμο του Θεού. Σκλήρυνε τόσο η καρδιά τους από την φαρισαϊκή οίηση, αλλοιώθηκαν τόσο ανεπανόρθωτα από τον πλούτο, ώστε δεν αντιλήφθηκαν σε ποιο φρικτό βάραθρο έριχναν τον ίδιο τον εαυτό τους, όταν στην αρχή φόνευαν τους προφήτες και τους απεσταλμένους του Θεού και όταν αργότερα οδήγησαν στον σταυρικό θάνατο τον Μεσσία, τον Υιό του Θεού.
Για τον λόγο τούτο, η ευλογία του Θεού θα φύγει απ αυτούς και «εκδώσεται άλλοις γεωργοίς, οίτινες αποδώσουσιν αυτώ τους καρπούς εν τοις καιροίς αυτών». Αυτοί οι νέοι γεωργοί είναι τα έθνη. Είναι όλοι οι λαοί που δέχθηκαν με χαρά το κήρυγμα των αποστόλων και με θέρμη και ζήλο πολύ το μετέφεραν με την σειρά τους στα πέρατα της οικουμένης. Ανάμεσά τους και το δικό μας έθνος, που μπολιάστηκε στον αμπελώνα του Θεού και αιώνες τώρα αποδίδει τους καρπούς, σε εύκρατους και σε δύσκολους καιρούς. Σε τούτο τον αμπελώνα, στο γεώργιο του Θεού, προσκεκλημένοι γεωργοί είμαστε όλοι. Ο Κύριος προσδοκά από εμάς, όπως ευφραινόμενοι με την καρποφορία, αποδίδουμε σ’ Εκείνον τους καρπούς της δικής μας καρποφορίας εγκαίρως και ακεραίως.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ., Μ. Οικ. Σάββας Καραβολανίδης
