Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής που περιγράφει τη θεραπεία του «εκ γενετής τυφλού» αποκαλύπτει, όχι μόνο τον πόνο του ανθρώπου από την ασθένεια, αλλά κυρίως την τραγική κατάσταση της πνευματικής τύφλωσης. Ο πνευματικά τυφλός δεν βλέπει ούτε τα χειροπιαστά γεγονότα που συμβαίνουν γύρω του. Αυτό συνέβη στους Φαρισαίους. Συμπατριώτες του πρώην τυφλού αρνούνται επίμονα να δεχθούν ένα τόσο φανερό συμβάν. Όλοι γνωρίζουν τον δυστυχισμένο τυφλό που στο σταυροδρόμι διαλαλούσε τον πόνο του, για να κερδίσει την ευσπλαχνία και τη συμπάθεια των συνανθρώπων του. Συνεπώς, η άρνηση του γεγονότος της θεραπείας έχει άλλη ψυχική αφετηρία. Είναι η σκοτεινή δύναμη της προσωπικής τυφλώσεως, που όχι μόνο δεν δέχεται το θαύμα, αλλά μάχεται και το φως του Θεού.
Ο Χριστός είναι το φως το αληθινό που φωτίζει «πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον». Πολλοί όμως, είπε, θα αρνηθούν το φως, γιατί αγαπούν περισσότερο το σκοτάδι, μέσα στο οποίο κλίνουν την ύπαρξή τους και ζουν. Έτσι, αποφεύγουν την αποκάλυψη της ψυχής και των πράξεών τους, ζώντας παράλληλα στο σκοτάδι της αμαρτίας, που είναι η πιο φρικτή τυραννία. Δεν βλέπουν τον Θεό, διότι έχουν προσωπική αναπηρία και αυτή η τύφλωση τους οδηγεί στις παγίδες του πονηρού. Πάσχουν όσοι κατευθύνουν τη ζωή τους από τυφλά πάθη και τις άτακτες παρορμήσεις των ενστίκτων τους. Και το χειρότερο είναι, να μη θέλεις ηθελημένα να δεις το κακό που προκαλεί το σκοτάδι της αμαρτίας και ακόμα χειρότερο, να μη θέλεις να διορθωθείς.
Όπως και οι σωματικά τυφλοί δεν μπορούν να δουν το φως και τον ήλιο, έτσι και οι ψυχικά τυφλοί που αρνούνται τον Θεό, όχι γιατί δεν υπάρχει, αλλά γιατί δεν Τον θέλουν, δεν θέλουν να Τον εννοήσουν. Δεν αναγνωρίζουν καμία θεία και «επέκεινα» του κόσμου τούτου πραγματικότητα με τον υποκειμενισμό τους. Είπε χαρακτηριστικά ο Κύριος «τυφλός τυφλούς οδηγεί». Άλλο να τυφλωθεί ένας απλός άνθρωπος, ενώ τραγικότατο για μία κοινωνία είναι να τυφλωθεί ο επικεφαλής της, γιατί τότε είναι χαμένη. Είναι καταδικασμένη η κοινωνία στον σκοταδισμό, τον όλεθρο και την αυτοδιάλυση.
Δυστυχώς, ο λαός πέφτει θύμα στα χέρια κακών ηγετών που τον εξαπατούν με αθεϊστικά κηρύγματα, που καταργούν κάθε ηθική ζωή προερχόμενη από τις ακατάληπτες και αιώνιες αλήθειες του πνεύματος. Και τότε…! Αδελφός πολεμάει τον αδελφό. Οι φωτιές του πολέμου τρέφονται, πληθαίνοντας τα θύματα! Γιατί, οι τυφλοί σκόπιμα αγνοούν τις πραγματικές, υγιείς επιθυμίες του λαού και προσφέρουν το σκοτάδι αντί το φως.
Η φθορά του κόσμου είναι κάτι που πολλοί σήμερα αναγνωρίζουν. Έλειψε η εντιμότητα, η αγάπη, η δικαιοσύνη, η ειλικρίνεια, στολίδια που αποτελούν αιώνιες αρχές. Σαν τον Διογένη της αρχαιότητας ψάχνουμε να βρούμε την αρετή στους ανθρώπους. Τα ναυάγια διαρκώς πληθαίνουν, οι κοινωνίες φυτοζωούν πνευματικά και αυτοκτονούν ηθικά.
Η αλήθεια του θείου φωτός είναι αυτή που κάνει τον άνθρωπο να αναγνωρίζει τον Θεό και τον εαυτό του. Να πιστεύει στην αιωνιότητα και τον Παράδεισο. Να ζει για την αρετή και την πραγμάτωση των αξιών. Κατά τον Σολωμό: «να έχει άγρυπνα και ανοιχτά τα μάτια της ψυχής».
Το φως που χάρισε ο Χριστός στον «εκ γενετής τυφλό», ας μας οδηγεί να πράττουμε όσα αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, γιατί το εσωτερικό φως της ψυχής είναι η αντανάκλαση του θείου φωτός της αιωνιότητας.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.
